خطّابیه

از غلاة شیعه.

ابن اثیر در اللباب فی تهذیب الانساب ؛ خَطّابی را به فتح خاء و تشدید طاء ضبط کرده است.

ایشان منسوب به ابوالخطّاب محمد بن ابی زینب می باشند.

او و مذهبش بسیار معروف بوده و در تمام کتب ملل و نحل مورد اشاره اند.

ابوالحسن اشعری ایشان را پنج فرقه دانسته و می گوید: «همه آن ها می پندارند ائمه، نبی می باشند و از ایشان همیشه دو رسول نزد مردم موجودند. یکی صامت و دیگری ناطق. ناطق محمد است و صامت علی. این دو اینک بر روی زمین هستند و طاعتشان بر همه خلق واجب است. خطّابیه می پندارند ابوالخطّاب نبی است. ایشان می پندارند ابوالخطّاب خداست و جعفر بن محمد الصادق نیز خداست. ابوالخطّاب از جعفر صادق و علی نیز بزرگ تر است. »

خطّابیه به گفته دائرة المعارف تشیع «تأثیر عمیقی در تکوین غلوّ در میان شیعه داشته اند و بسیاری معتقدند ابوالخطّاب پایه گذار اندیشه باطنی در میان اسماعیلیان بوده است. »

خطّابیه پنج فرقه اند: خطّابیه مطلق که گروهی ایشان را همان اسماعیلیه دانسته اند. ؛ معمریه که خمر و زنا را حلال می دانند و واجبات را ترک می کنند. ؛ بزیغیه که مردگان خویش را زنده می دانند؛ عمیریه و مفضلیه (که به خاطر برائت جستن امام صادق (علیه السلام) از ابوالخطّاب ، از ابوالخطّاب تبری جستند.)

شهفور اسفراینی نیز در التبصیر فی الدین، خطّابیه را به پنج فرقه تقسیم کرده و ایشان را معمّریه، ربیعیه، عمرویه، مفضلیه و خطّابیه مطلقه می نامد. این در حالی است که عبدالقاهر بغدادی و مطهر مقدسی و فخر رازی ذکری از پنج فرقه خطّابیه ندارد.

بغدادی فرقه های زیرمجموعه خطّابیه را: معمّریه، بزیغیه، عمیریه، مفضلیه و خطّابیه مطلقه ضبط کرده است. این در حالی است که اسفراینی به جای بزیغیه و عمیریه، از ربیعیه و عمرویه یاد می کند، در حالی که نقل محمد شهرستانی بدون ذکر خطّابیه مطلقه با نقل بغدادی موافقت دارد و تنها به این نکته اشاره دارد که عمیریه را عجلیه نیز می نامند. در کتاب های دیگر ملل و نحل نیز از خطّابیه مطلقه نام برده نشده است. به نقل بغدادی این گروه ضمن پذیرش افکار ابی الخطاب، امامت را بعد از او انکار کرده اند. شایان ذکر است در میان کتاب های ملل و نحل، فخر رازی اساساً خطّابیه را دارای زیرمجموعه ندانسته است.

احمد بن علی مقریزی فرقه های منشعب از خطّابیه را پنجاه فرقه دانسته و این فرقه را منسوب به محمد بن ابی زید الاجدع و یا محمد بن ابی ثور معرفی کرده است. مقریزی این فرقه را از مشبّهه نیز به شمار آورده است.

عبدالجلیل رازی می نویسد: «این نام را بر مطلق شیعه حمل کرده اند. »

مدرسی طباطبایی در مکتب در فرایند تکامل می نویسد: «گفته شده است که بعداً گروهی از فطحیه . . . هم به آنان خطّابیه پیوستند» وی مأخذ خویش را مقاله مادلونگ به زبان آلمانی و کتاب الاشهاد نوشته ابوزید علوی بند 15 «و جمهرة انساب عرب» نوشته ابن حزم صفحه53 معرفی می کند. شایان ذکر است که مرحوم مصنف در ذیل مدخل محمدیه بر این عقیده است که خطّابیه قائل به الوهیت حضرت محمد صلی الله علیه و آله بوده اند.