میمونیه (از خوارج عجارده)

از خوارج عجارده.

ابن اثیر در اللباب فی تهذیب الانساب، مَیمُونیه را به فتح میم، سکون یاء و ضم میم دوم و سکون واو ضبط کرده است.

ایشان پیروان میمون بن عمران می باشند.

نام این فرقه در برخی از نسخه های الفرق و المذاهب به صورت جلمونیه تصحیف شده است.

محمد شهرستانی در الملل و النحل و شمس الدین محمد کرمانی در الفرق الاسلامیة ایشان را پیروان میمون بن خالد ضبط کرده درحالی که فخر رازی ایشان را پیروان میمون بن عمران معرفی می کند. و شهفور اسفراینی و عبدالقاهر بغدادی صرفاً می گویند ایشان پیروان فردی به نام میمون هستند و برخی مثل ابن جوزی نیز اصلاً به نام مؤسس این فرقه اشاره ندارند.

شهرستانی ایشان را دومین فرقه عجارده دانسته است. میمون، مؤسس این فرقه، پس از آن که در مسئله استطاعت و قدر، به قول معتزله قائل شد با آنان اختلاف پیدا کرد. به وی نسبت داده اند که مانند مجوسان زناشویی پدر و پدربزرگ با دخترشان و یا دختر پسرشان را جایز می داند.

مطهر مقدسی می نویسد: «میمون می گفت سوره یوسف و حم از قرآن نیست. »

عبدالقاهر بغدادی نیز می نویسد: «وی علی علیه السلام، طلحه، زبیر، عایشه و عثمان را تکفیر کرده و همه گناهکاران را نیز تکفیر می نمود. » همچنین محمد جواد مشکور می نویسد: «وی می گفت هرکس ابوبکر را دوست داشته باشد و علی علیه السلام را دشمن بدارد، شایسته امامت است، خواه قریشی باشد و خواه نباشد. »

فخر رازی می نویسد: «میمون می گفت شرور از خدا نیست. »