مبارکیه

از اسماعیلیه.

ایشان بر این باور بوده اند که پس از امام صادق علیه السلام امامت متعلق به محمد بن اسماعیل بن صادق است. چرا که امامت متعلق به اسماعیل بود و چون او در زمان حیات پدرش وفات یافته، امامت در اعقاب او باقی مانده است. ایشان معتقدند پس از حسن و حسین (علیهماالسلام) امامت در برادر نخواهد بود، چنان که با وجود امام علی بن الحسین (علیهماالسلام) حقی برای محمد بن حنفیه ثابت نبود و لذاست که ایشان محمد بن اسماعیل را امام دانسته و برادران اسماعیل را دارای امامت نمی دانستند.

علت نام گذاری ایشان به مبارکیه انتساب آنان به مبارک غلام اسماعیل می باشد.

عقـاید این فرقـه زمینـه ای شد تا خطّابیه قائـل به امامت محمد بن اسماعیل شوند.

شیخ مفید مبارکیه را سلف قرامطه و قرامطه را خلف مبارکیه به شمار آورده است.

خواجه نظام الملک در سیاست نامه در تشریح اسامی باطنیه می نویسد: «و باطنیان را بدان وقت، اسم و لقبی بوده است و به هر شهری ایشان را به نامی دیگر خوانده اند. به حلب و مصر، اسماعیلی خوانند؛ و به بغداد و ماوراءالنهر و غزنین، قرمطی خوانند؛ و به کوفه، مبارکی؛ و به بصره، روندی و برقعی؛ و به ری، خَلَفی و باطنی؛ و به گرگان، محمّره ؛ و به شام، مبیضه ؛ و به مغرب، سعیدی ؛ و به لحسا و بحرین، جنابی؛ و به اصفهان، باطنی؛ و ایشان خویشتن را تعلیمی خوانند. و غرض ایشان همه آن است که چگونه مسلمانی براندازند و دشمن اهل بیت رسول علیه السلام باشند و خلق را گمراه کنند لعنهم الله. »

فرهاد دفتری می نویسد: «ملل و نحل نویسان امامی این فرقه را به مبارک ـ غلام آزاد شده اسماعیل ـ نسبت داده اند اما ایوانف نشان داده است که به احتمال قوی مبارک لقب خود اسماعیل بوده است. »

رک: قرامطه.