داوودیه (از مذاهب فقهی اهل حدیث)

از مذاهب فقهی اهل حدیث.

ایشان پیروان داوود بن علی بن خلف ظاهری اصفهانی می باشند.

این گروه مخالف اصحاب رأی بوده و ظاهریه نیز نامیده می شوند.

رک: ظاهریه.

ابن اثیر در اللباب فی تهذیب الانساب؛ دَاْوُوْدی را به فتح دال، سکون الف، ضم واو اول و سکون واو دوم ضبط کرده است.

داوود بن علی بن خلف ظاهری: ابوسلیمان داوود بن علی بن خلف اصفهانی بغدادی فقیه مشهور و رئیس اهل ظاهر است. وی که در سال 200 (یا202) هجری قمری در کوفه به دنیا آمده، از موالی مهدی عباسی محسوب می شود.

وی به سبب آن که مادرش از اهالی اصفهان بوده است به این شهر منسوب می باشد. داوود بن علی بن خلف ظاهری از فقهای پرتصنیف اهل سنت است که توانسته ریاست علمی بغداد را در زمان خویش به دست آورد. وی که در ابتدا نسبت به فقه شافعی تعصب داشته از مذهب او عدول کرده و خود پایه گذار مذهب ظاهریه می گردد. تراجم نویسان اهل سنت بعضاً او را توثیق و بعضاً به شدت تخطئه کرده اند. وی در سال 270 هجری قمری در بغداد وفات یافته است. فقه داوود بن علی که در سال هایی پایه قضاوت های شهر بغداد بوده است، بعدها نزد اکثر فقهای اهل سنت چندان مورد توجه نبوده است.

شایان ذکر است که وی در نزاع خلق قرآن، قائل به حدوث قرآن بوده است. از کسانی که مذهب او را گسترش دادند، ابن حزم اندلسی (م: 456هـ. ق) است که کتابی به نام الفقه الظاهری نوشته است.

آیت الله سید مهدی روحانی در منابع خویش از «ضحی الاسلام» یاد کرده است در حالی که در کتاب تنها سخن از « داوود بن علی بن خلف ظاهری ظواهری» به میان آمده است و به ظاهریه یا داوودیه اشاره ای نشده است.

محمد مقدسی در احسن التقاسیم فی معرفة الاقالیم می نویسد: «در عمان داوودیه دارای مجالسی می باشند».