معمّریه (از غلاة خطّابیه)

از غلاة خطّابیه شیعه.

ایشان پیروان معمّر بن خیثم می باشند.

سعد اشعری می نویسد: « معمریه می پندارند قالب های این ارواح و این خانه ها نمی میرند، فنا نمی شوند، خراب نمی گردند و متلاشی نمی شوند. بلکه تحویل ملائکه شده و آن ها آن را بالا می برند. ملائکه اسم را بر بدن می گذارند. ایشان روح را به دو اسم می نامند که عبارت است از الله و خالق. و بقیه اسماء جملگی اسماء بدن و منزلی است که روح در آن ساکن می شود. » ابوالحسن اشعری نیز در شرح فرقه های غلاة به این گروه اشاره کرده و ضمن آن که می نویسد: «گفته شده است ایشان را یعمریه می خوانند» ، به عقاید آن اشاره کرده و می نویسد: «ایشان می پندارند بعد از ابوالخطّاب محمد بن ابی زینب، مردی به نام معّمر امام است، ایشان او را عبادت می کنند چنانکه ابوالخطّاب را عبادت می کردند. می پندارند دنیا خراب نمی شود و بهشت همان خیر و نعمت هایی است که مردم با آن برخورد می کنند و آتش هم شروری است که مردم با آن مواجه می شوند. ایشان قائل به تناسخ می باشند. خمر و زنا و سایر محرمات را حلال می دانند و نماز را ترک می کنند. »

عبارت احمد بن علی مقریزی در اینجا عین عبارت اشعری است.

صلاح ابوسعود می نویسد: «ایشان پیروان معمر بن احمر می باشند. »

دائرة المعارف بزرگ اسلامی نـام پایه گذار این فرقـه را معمر بن عباد سُلمی (م: 215هـ. ق) ثبت کرده است که ظاهراً اشتباه می باشد. معمر بن عباد سُلمی از زمره معتزله است و فرقه ای با عنوان اصحاب معانی به وی منسوب است.