شُعَیبیه (از عجارده خوارج)

از عجارده خوارج.

ابن اثیر در اللباب فی تهذیب الانساب؛ شُعَیبی را به ضم شین، فتح عین و سکون یاء ضبط کرده است.

ایشان منسوب به شعیب می باشند. وی در مسئله خلق اعمال با اهل سنت هم عقیده بوده و در این باره می گفته است: «اعمال عباد مخلوق خدا است».

شعیب با فردی به نام میمون که او نیز از خوارج بوده منازعه داشته است، این منازعه به این سبب بوده که، میمون مالی از شعیب طلب داشته و مال خود را از شعیب طلب می کند، شعیب می گوید: اگر خدا بخواهد به تو می دهم میمون جواب می دهد: الساعه خدا خواسته است، شعیب می گوید: اگر خدا خواسته بود نمی توانستم به تو ندهم، میمون هم می گوید: خدا چیزی را که خواسته امر کرده است و چیزی را که به آن امر نکرده، نمی خواهد و چیزی را هم که نمی خواهد به آن امر نکرده است. در این میان عده ای طرفدار شعیب و عده دیگری طرفدار میمون می شوند. ایشان شرح این منازعه را برای عبدالکریم بن عجرد که در حبس خالد بن عبدالله بجلی بود می نویسند و او پاسخ می گوید: ما می گوئیم هر چه خدا بخواهد می شود و چیزی را که خدا نخواهد نمی شود و بدی را هم به خدا نمی چسبانیم. پس از مدتی عبدالکریم در حبس می میرد و هر یک از طرفین نزاع مدعی می شوند که جمله وی موافق قول ایشان است. هر دو گروه به عبدالکریم تولی کرده و هر دو طائفه شُعَیبیه و میمونیه از یکدیگر تبری می نمایند.

خازِمیه و بیشتر عجارده قول شعیب را و حمزیه قول میمونیه و معتزله را پذیرفته اند.