ابراهیمیه (اِباضیه خوارج): تفاوت بین نسخه‌ها

از [[اِباضیه]].  

از [[اِباضیه]].  

[[شهفور اسفراینی]] می نویسد: « [[خوارج اِباضیه]] در این که آیا می توان به مخالفین، کنیز فروخت اختلاف کردند.ابراهیمیه که پیروان کسی به نام ابراهیم بودند، به این امر فتوی دادند و فردی به نام میمون از این فتوی تبرّی جست. ابراهیمیه  به آیه <ref>احل الله البیع</ref> تمسک می جستند. در این میان گروهی توقف کردند». <ref> [[التبصیر فی الدین]]، [[شهفور اسفراینی]]، ص59 / [[الفرق بین الفرق]]، [[عبدالقاهر بغدادی]]، ص124</ref>

[[شهفور اسفراینی]] می نویسد: « [[خوارج اِباضیه]] در این که آیا می توان به مخالفین، کنیز فروخت اختلاف کردند.ابراهیمیه که پیروان کسی به نام ابراهیم بودند، به این امر فتوی دادند و فردی به نام میمون از این فتوی تبرّی جست. ابراهیمیه  به آیه <ref>احل الله البیع</ref> تمسک می جستند. در این میان گروهی توقف کردند». <ref> [[التبصیر فی الدین]]، [[شهفور اسفراینی]]، ص59 / [[الفرق بین الفرق]]، [[عبدالقاهر بغدادی]]، ص124</ref>

[[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]] درباره این فرقه می نویسد: « ابراهیمیه منسوب به ابراهیم نامی از مردم [[مدینه]] بود. ابراهیم خود را صاحب فتوا می دانست و علمای [[اِباضیه]] نیز ولایت او را پذیرفته بودند. منشأ پیدایش این گروه فتوایی بود که ابراهیم در جواز فروش کنیزان مسلمان به کفار (غیر اباضیان) صادر کرد و در مورد کنیزی از خود نیز چنین کرد. در این وقت یکی از اتباع او به نام میمون بر او اعتراض کرد و این کار را جایز ندانست، ابراهیم به آیه (. . . أحلّ الله البیع. . . ) <ref> (سوره بقره، آیه275</ref> استناد کرده گفت خداوند خرید و فروش را حلال کرده است، لکن استدلال ابراهیم، میمون را متقاعد نکرد و او از ابراهیم برائت جست. بدین ترتیب فرقه [[میمونیه (از خوارج اِباضیه)|میمونیه]] پدید آمد. گروهی نیز در میان این دو رأی توقف کردند ( [[واقفه (از خوارج اِباضیه)|واقفه]] یا [[واقفیه (از خوارج)|واقفیه]] ) و با موافقت ضمنی ابراهیم، از مراجع اصلی خود استفتاء کردند. این مراجع نظر ابراهیم را تأیید کردند و خواستار توبه میمون و [[واقفیه (از خوارج)|واقفیه]] شدند. در این میان [[ابوبَیهَس هَیصَم ابن جابر]] که به نوعی با گروه ابراهیمیه مرتبط بوده است، به اظهار نظر درباره هر سه پرداخت و همه را تکفیر کرد و اعلام نمود که میمون کافر شد، چون فروش کنیز را در دارالتقیه حرام کرد؛ [[واقفه]] [[کافر]] شدند چون گفته بودند که نمی دانند حلالی واقع شده یا حرامی، و حق آن بود که بدانند؛ و ابراهیم کافر شد، چون از [[واقفه (از خوارج اِباضیه)|واقفه]] تبرّی نجست. [[ابوبیهس]] کارش بالا گرفت و پیروان بسیار یافت و فرقه ای مهم در درون [[خوارج]] پدید آمد که با نام او [[بیهسیه]] خوانده شد. اگرچه این فرقه امروز از [[اِباضیه]] به شمار نمی آید اما منشأ آن یک اختلاف نظر فقهی <ref>فروش کنیز به کفار</ref> میان چند تن از سران [[اِباضیه]] بوده است. کار ابراهیمیه به همین جا خاتمه نیافت. گروهی دیگر به نام [[ضحّاکیه]] از رأی ابراهیم در مورد فروش کنیز پیروی کردند و آن را گسترش دادند و به جواز نکاح دختر مسلمان با مرد کافر در دارالتقیه و تحریم این امر در دارالعلانیة حکم دادند». <ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج2، ص329</ref> <ref> [[التبصیر فی الدین]]، [[شهفور اسفراینی]]، ص59 / [[الفرق بین الفرق]]، [[عبدالقاهر بغدادی]]، ص124</ref>

[[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]] درباره این فرقه می نویسد: « ابراهیمیه منسوب به ابراهیم نامی از مردم [[مدینه]] بود. ابراهیم خود را صاحب فتوا می دانست و علمای [[اِباضیه]] نیز ولایت او را پذیرفته بودند. منشأ پیدایش این گروه فتوایی بود که ابراهیم در جواز فروش کنیزان مسلمان به کفار (غیر اباضیان) صادر کرد و در مورد کنیزی از خود نیز چنین کرد. در این وقت یکی از اتباع او به نام میمون بر او اعتراض کرد و این کار را جایز ندانست، ابراهیم به آیه (. . . أحلّ الله البیع. . . ) <ref> (سوره بقره، آیه275</ref> استناد کرده گفت خداوند خرید و فروش را حلال کرده است، لکن استدلال ابراهیم، میمون را متقاعد نکرد و او از ابراهیم برائت جست. بدین ترتیب فرقه [[میمونیه (از خوارج اِباضیه)|میمونیه]] پدید آمد. گروهی نیز در میان این دو رأی توقف کردند ( [[واقفه (از خوارج اِباضیه)|واقفه]] یا [[واقفیه (از خوارج)|واقفیه]] ) و با موافقت ضمنی ابراهیم، از مراجع اصلی خود استفتاء کردند. این مراجع نظر ابراهیم را تأیید کردند و خواستار توبه میمون و [[واقفیه (از خوارج)|واقفیه]] شدند. در این میان [[ابوبَیهَس هَیصَم ابن جابر]] که به نوعی با گروه ابراهیمیه مرتبط بوده است، به اظهار نظر درباره هر سه پرداخت و همه را تکفیر کرد و اعلام نمود که میمون کافر شد، چون فروش کنیز را در دارالتقیه حرام کرد؛ [[واقفه]] [[کافر]] شدند چون گفته بودند که نمی دانند حلالی واقع شده یا حرامی، و حق آن بود که بدانند؛ و ابراهیم کافر شد، چون از [[واقفه (از خوارج اِباضیه)|واقفه]] تبرّی نجست. [[ابوبیهس]] کارش بالا گرفت و پیروان بسیار یافت و فرقه ای مهم در درون [[خوارج]] پدید آمد که با نام او [[بیهسیه]] خوانده شد. اگرچه این فرقه امروز از [[اِباضیه]] به شمار نمی آید اما منشأ آن یک اختلاف نظر فقهی <ref>فروش کنیز به کفار</ref> میان چند تن از سران [[اِباضیه]] بوده است. کار ابراهیمیه به همین جا خاتمه نیافت. گروهی دیگر به نام [[ضحّاکیه]] از رأی ابراهیم در مورد فروش کنیز پیروی کردند و آن را گسترش دادند و به جواز نکاح دختر مسلمان با مرد کافر در دارالتقیه و تحریم این امر در دارالعلانیة حکم دادند». <ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج2، ص329</ref> <ref> [[التبصیر فی الدین]]، [[شهفور اسفراینی]]، ص59 / [[الفرق بین الفرق]]، [[عبدالقاهر بغدادی]]، ص124</ref>

== پانویس ==

== پانویس ==