کَربیه

از کیسانیه.

ایشان پیروان ابن کرب بوده و معتقد بودند که محمد بن حنیفه، مهدی است و نمرده و نمی میرد و ممکن نیست که بمیرد، لکن غایب شده و محل او نیز معلوم نیست. روزی مالک زمین خواهد شد و پس از غیبت او دیگر امامی وجود ندارد.

ظاهراً ابو کرب ازدی است که روایتی از نافع مولی عبدالله بن عمر نقل کرده است. با توجه به مرگ نافع

ابوالحسن اشعری می نویسد: « کَربیه اصحاب ابوکرب ضریر می باشند و معتقدند محمد بن حنیفه در جبال رضوی </ref> زنده است، شیری از طرف راست و پلنگی از طرف چپ، او را حفظ می کنند و روزی او، صبح و عشاء، تا هنگامی که خروج کند، به او رسانده می شود. و این غیبت به سبب تدبیری است که خداوند متعال داشته و به جز او کسی سبب آن را نمی داند». 

کُثَیر شاعر از آنان بوده و ابوالحسن اشعری اشعار معروف او را نقل کرده است.

شعر مذکور چنین است:

الا إن الائمـة مــن قـریـش ولاة الامـر اربعــة ســواء

علــی و الثـلاثـة مـن بنیـه هـم ال اسباط لبس بهم خفاء

فسبــطٌ سبـط ایمــان و بـرّ و سبطٌ غَیبَتْه الکربلاء

و سبـطٌ لا یذوق الموت حتی یقود الخیل یقدمها لواء

تَغَیـب لا یـری عنّـا زمــانـاً برضوی عنده عسلٌ و ماء

البته در مقابل این نقل قول، حسن بن موسی نوبختی در فرق الشیعة مشابه این مطالب را به فرقه بی نام و نشانی از کیسانیه نسبت داده و این درحالی است که حسن بن موسی نوبختی پس از آن، از کَربیه و دو فرقه منشعب از آن یاد کرده است.

محمد بن احمد خوارزمی و شهفور اسفراینی، کَربیه را منسوب به ابوکرِب ضریر دانسته اند و در کتاب بیان الادیان این فرقه به ابن کرب منسوب شده است.

رک: کرنبیه.

در چاپ های جدید بیان الادیان کَربیه، اصحاب ابی کرب ضریر معرفی شده اند.