شیخیه (از صوفیه شاذلیه)

از صوفیه شاذلیه.

این فرقه در جنوب الجزایر منتشر می باشد و بیش از آن که دینی باشد، سیاسی است و پیروانش در الجزایر حدود ده هزار نفر می باشند. آنان را اولاد سیدی الشیخ(عبدالقادر بن محمد متوفی 1023 هجری قمری / 1614 میلادی می باشد.) می نامند.

دائرة المعارف الاسلامیة، به تاریخی که در آن، این طریقه دارای این تعداد عضو بوده، اشاره نمی کند ولی با توجه به تألیف این کتاب که در اصل ترجمه متن انگلیسی است و در دهه های اول قرن بیستم میلادی منتشر گردیده و در 1933 میلادی به عربی برگردانده شده است، می توان به حدود تاریخ این مطلب پی برد.

لویی ماسینیون می نویسد: این نام بر شاذلیه در سرزمین وهران اطلاق می شود.

تری مینگهام با اشاره به فرقه راشدیه (یا: یوسفیه ) ایشان را پیروان احمد بن یوسف ملبانی راشدی (1524 میلادی/931ق) معرفی می کند. راشدیه خود به سه طریقه غازیه (پیروان ابوالحسن بن قاسم غازی، م: 1526میلادی، شاگرد احمد راشدی)، سهیلیه (پیروان محمد بن عبدالرحمن سهیلی، شاگرد احمد راشدی) و ناصریه (پیروان محمد بن ناصرالدین الدرعی، م: 1674میلادی / 1085ق) تقسیم می شود. سهیلیه نیز خود به دو طریقه شیخیه و کرزازیه (پیروان احمد بن موسی کرزازی، م: 1607میلادی / 1016ق) تقسیم شده است. شیخیه که پیروان عبدالقادر بن محمد (م: 1614میلادی / 1023ق) می باشند، در سال 1780 میلادی، به دو فرقه شراحبه و حرایه تقسیم شده اند.