عمیریه

از غلاة (غلات، غلاة) و خطّابیه.

ایشان اصحاب عمیر بن بیان عجلی بوده اند.

این فرقه برخلاف معمّریه که بر این باور بودند که نمی میرند بلکه به ملکوت اعلی می روند، مرگ خود را قبول داشته اند. ایشان همچنین معتقد بوده اند که همواره در میان آن ها کسانی که امام یا پیامبر باشند، یافت می شوند. عمیریه مانند معمریه، امام جعفر علیه السلام را عبادت کرده و می گفتند که او ربّ آن ها است. عمیریه، خیمه ای در کناسِه کوفه زده و در آن جا برای عبادت امام جعفر علیه السلام اجتماع کرده اند. در پی این امر یزید بن عمر بن هبیره، عمیر را در کناسِه (كناسه: نام محله ای از محله های کوفه. دستگیری زید بن علی بن حسین در همین محله بوده است). کشته و بعضی از آنان را محبوس می نماید.

محمد شهرستانی، آنان را عجلیه نامیده است.

در کتاب های رجالی شیعه، نام فردی مجهول به نام عمرو بن بنان یا ابن ابی بنان دیده می شود ولی سخن از عمیر به میان نیامده است.