واقفیة الخوارج

از خوارج بیهسیه.

صلاح ابوسعود می نویسد: «ایشان در مورد کسی که مرتکب حرام می شود ولی نمی داند حلال است و یا حرام، توقف می کنند. ابوبیهس رئیس بیهسیه از ایشان تبری جسته است.»

عبدالمنعم حفنی در ال موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة نام ایشان را واقفه ضبط کرده است. و در باب اعتقادات ایشان می نویسد: «گروهی از خوارج بیهسیه درباره عذاب اطفال مشرکین در آخرت توقف کردند و هم ورود ایشان را به بهشت به واسطه تفضل الهی و هم ورود ایشان به آتش جهنم به واسطه انتقام الهی را جایز می شمردند.» و سپس به اختلاف ابراهیم اباضی ـ که در ذیل واقفه (از خوارج اِباضیه) گذشت ـ اشاره می کند. به نظر می رسد با توجه به این که بیهسیه از اِباضیه نبوده اند، بین دو گروه از خوارج ـ یکی واقفه بیهسیه و یکی واقفه اِباضیه ـ خلط شده است. چنین است شریف یحیی الامین در فرهنگ نامه فرقه های اسلامی که اقوال ابراهیم را در ذیل واقفه بیهسیه آورده است.

عبدالمنعم حفنی همچنین مطلب دیگری را به این گروه نسبت می دهد که ممکن است مربوط به واقفه اِباضیه باشد. وی می نویسد: «ایشان در باب اهل دار کفر توقف کرده اند و گفته اند: ایشان اهل سرزمین خلط هستند یعنی مردم در آنجا مخلوط می باشند و امور در آنجا مختلط است چرا که آنجا نیست مگر اختلاط مردم از گروه های مختلف. و لذا معلوم نیست که چه کسی را می توان دوست داشت و چه کسی را می توان دشمن داشت. و لذا ما جز با آن ها که اسلامشان را می شناسیم دوستی نمی ورزیم و در مورد کسی که اسلام او را نمی دانیم وقوف می کنیم.»