شراة

همان خوارج.

این نام را خوارج عموماً بر خود اطلاق می کنند. ابوالحسن اشعری می نویسد: «سبب آن که ایشان را خوارج می نامند آن است که بر علی بن ابی طالب علیه السلام خروج کردند، و ایشان را حروریه می نامند به سبب این که در ابتدای امر، در حرورا نزول کردند، و آنان را محکّمه می نامند چرا که حکمین را انکار کرده و لا حکم الا لله گفتند، و ایشان را شراة [جمع شاری] نام نهاده اند به این جهت که می گویند خود را در طاعة خدا فروخته ایم. خوارج نام و لقبی را که خوش ندارند مارقه(اشاره به روایت نبوی که در آن یک دسته از مخالفین امیرالمؤمنین علیه السلام، مارقین دانسته شده اند.) است و منکرند که از دین مروق کرده باشند چنان که تیر از کمان مروق می کند».

محمد ملطی شافعی، این نام را یک بار بر اصل خوارج اطلاق کرده و بار دیگر می نویسد: «فرقه دهم از خوارج شراة می باشند».

درباره وجه تسمیه خوارج به شراة، ن ک: ناصبه