شِمریه: تفاوت بین نسخه‌ها
جز («شِمریه» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری]) |
|
(بدون تفاوت)
| |
نسخهٔ ۳ ژوئن ۲۰۱۵، ساعت ۰۳:۰۸
ایشان منسوب به ابوشمر مُرجی و یونس می باشند.
شِمریه بر این باورند که اگر حجت انبیاء بر انسانی قائم نشده باشد، ایمان چنین شخصی عبارت است از معرفت به خدا، خضوع در برابر او و محبت و اقرار قلبی به این که خدا یکی است و چیزی همانند او نیست، اما اگر حجت انبیاء بر کسی قائم شده باشد ایمان چنین شخصی به اقرار به انبیاء و تصدیق آن ها است. ایشان معرفت به چیزهایی که از نزد خدای عزوجل آمده را داخل در ایمان نمی دانند. شِمریه ایمان را قابل زیاده و نقصان نمی دانستند و بر این عقیده بودند که ایمان تبعّض بردار نیست. [۲]
عبدالقاهر بغدادی این فرقه را به نام یونسیه عنوان کرده و نامی از شِمریه نمی برد. وی همان عقایدی که برای شِمریه ذکر شده را به یونسیه نسبت می دهد و اضافه می کند: «آن ها (یونسیه ) می گویند... اگر حجت انبیاء بر کسی قائم شده باشد ایمان چنین شخصی تصدیق و معرفت اجمالی به چیزهایی است که از طرف انبیاء مطرح گردیده است. اما شناختن تفصیلی، نه عین ایمان و نه جزء ایمان است». [۳] عبدالقاهر بغدادی همچنین رئیس این فرقه را یونس بن عون نامیده است.
شهفور اسفراینی صورت ناقصی از کلام عبدالقاهر بغدادی را ذیل عنوان یونسیه ذکر کرده است. [۴] چنان که محمد شهرستانی آنان را (یونسیه ) پیروان یونس نمیری خوانده و می گوید: «در عقیده ایشان ایمان عبارت است از معرفت و ترک استکبار و محبت قلبی، و اما طاعات جزء ایمان نیست». [۵]
محمد بن احمد خوارزمی شِمریه را منسوب به ابوشمر سالم بن شمر برمی شمارد. [۶]
رک: یونسیه (از مرجئه).
ابوالقاسم بلخی در بیان الادیان ایشان را پیروان ابی شمر سلم بن شمر معرفی می کند. [۷]
ابن اثیر در اللباب فی تهذیب الانساب؛ شِمْری را به کسر شین و سکون میم ضبط کرده است. [۸]
پانویس
- ↑ بیان الادیان، ابوالقاسم بلخی، ص89 / اللباب فی تهذیب الانساب، ابن اثیر، ج2، ص208
- ↑ مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین، ابوالحسن اشعری، ج1، ص315
- ↑ الفرق بین الفرق، عبدالقاهر بغدادی، ص212
- ↑ التبصیر فی الدین، شهفور اسفراینی، ص97
- ↑ الملل و النحل، محمد شهرستانی، ج1، ص125
- ↑ مفاتیح العلوم، محمد بن احمد خوارزمی، ص48
- ↑ بیان الادیان، ابوالقاسم بلخی، ص89
- ↑ اللباب فی تهذیب الانساب، ابن اثیر، ج2، ص208
