نیاسیه: تفاوت بین نسخه‌ها
جز («نیاسیه» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری]) |
|||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | + | یا: [[نیسیه]] | |
| − | از [[صوفیه تیجانیه]]. <ref> [[فرهنگ نامه فرقه های اسلامی]]، [[فرهنگ نامه فرقه های اسلامی]] ایشان را نیسیه معرفی کرده است و مؤسس این فرقه را برخلاف | + | از [[صوفیه تیجانیه]]. <ref> [[فرهنگ نامه فرقه های اسلامی]]، [[شریف یحیی الامین]]، ص285</ref> [[فرهنگ نامه فرقه های اسلامی]] ایشان را نیسیه معرفی کرده است و مؤسس این فرقه را برخلاف دائرة المعارف بزرگ اسلامی، شیخ [[عبدالله انیاس]] ضبط نموده است. |
| − | ایشان منسوب به شیخ ابراهیم نیاس از مشایخ [[سنگال]] می باشند. | + | ایشان منسوب به شیخ [[ابراهیم نیاس]] از مشایخ [[سنگال]] می باشند. |
[[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]] درباره طریقه تجانی می نویسد: « [[تیجانیه]] را در 1288 هجری قمری فردی [[الجزایر]]ی به نام ابوالعباس احمد بن محمد مختار تیجانی (م:1230هـ.ق) که خود یکی از خلیفه های طریقه [[خلوتیه]] بود، تشکیل داد. [[تیجانیه]] طریقه ای بسته و وحدت گراست. اما انشعاباتی که اغلب مبتنی بر دسته بندی های نژادی اند، در درون آن وجود دارد، بدین شرح: یکم. عُمَریه، که منسوب به حاج عمر بن ساعد تال (م:1281هـ.ق) و مربوط خاندان های توکولور و سونینکه در [[سنگال]]، [[مالی]]، [[گینه]]، [[چاد]] و [[کامرون]] است؛ دوم. [[تیواوانیه]]، که مربوط به مریدان وُلوفِ حاج مالک سی (م:1302هـ.ش) در [[سنگال]] و بخشی های مختلف غرب [[آفریقا]] ست؛ سوم. [[نیاسیه]] یا [[تربیه]]، که آن را ابراهیم نیاس (م:1354هـ.ش) تشکیل داد. وی بر اهمیت سرمشق قرار دادن سنت [[پیامبر صلی الله علیه و آله]] در زندگی فردی تأکید می کرد و با پافشاری بر جهاد نفس، جهاد نظامی را غیرضروری می شمرد. این طریقه در [[سودان]] پیروان بسیار دارد؛ چهارم. حافظیه، که آن را محمدحافظ ولی مختار (م:1247هـ.ق) از اهالی [[موریتانی]] ایجاد کرد و علاوه بر [[موریتانی]]، در [[نیجریه]]، [[چاد]] و [[کامرون]] نیز گسترش یافت؛ پنجم. [[مُریدیه]] نیز طایفه ای است که ریشه در طریقه [[قادریه]] دارد و در 1303هجری قمری آن را احمدو بامبا (م:1306هـ.ش) در [[سنگال]] تأسیس کرد. ورد نزد این طایفه مجموعه ای از ذکرها و وردهای دو طریقه تیجانی و [[قادریه]] است. اما به سبب تعالیم و سازماندهی احمدو بامبا، به طریقه ای مستقل تبدیل شده است. قرائت اوراد و اذکار اسلامی به زبان محلی وُلوف، و مهدی گرایی و موعودگرایی نیز از ویژگی های این طریقه است. <ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج15، ص465</ref> | [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]] درباره طریقه تجانی می نویسد: « [[تیجانیه]] را در 1288 هجری قمری فردی [[الجزایر]]ی به نام ابوالعباس احمد بن محمد مختار تیجانی (م:1230هـ.ق) که خود یکی از خلیفه های طریقه [[خلوتیه]] بود، تشکیل داد. [[تیجانیه]] طریقه ای بسته و وحدت گراست. اما انشعاباتی که اغلب مبتنی بر دسته بندی های نژادی اند، در درون آن وجود دارد، بدین شرح: یکم. عُمَریه، که منسوب به حاج عمر بن ساعد تال (م:1281هـ.ق) و مربوط خاندان های توکولور و سونینکه در [[سنگال]]، [[مالی]]، [[گینه]]، [[چاد]] و [[کامرون]] است؛ دوم. [[تیواوانیه]]، که مربوط به مریدان وُلوفِ حاج مالک سی (م:1302هـ.ش) در [[سنگال]] و بخشی های مختلف غرب [[آفریقا]] ست؛ سوم. [[نیاسیه]] یا [[تربیه]]، که آن را ابراهیم نیاس (م:1354هـ.ش) تشکیل داد. وی بر اهمیت سرمشق قرار دادن سنت [[پیامبر صلی الله علیه و آله]] در زندگی فردی تأکید می کرد و با پافشاری بر جهاد نفس، جهاد نظامی را غیرضروری می شمرد. این طریقه در [[سودان]] پیروان بسیار دارد؛ چهارم. حافظیه، که آن را محمدحافظ ولی مختار (م:1247هـ.ق) از اهالی [[موریتانی]] ایجاد کرد و علاوه بر [[موریتانی]]، در [[نیجریه]]، [[چاد]] و [[کامرون]] نیز گسترش یافت؛ پنجم. [[مُریدیه]] نیز طایفه ای است که ریشه در طریقه [[قادریه]] دارد و در 1303هجری قمری آن را احمدو بامبا (م:1306هـ.ش) در [[سنگال]] تأسیس کرد. ورد نزد این طایفه مجموعه ای از ذکرها و وردهای دو طریقه تیجانی و [[قادریه]] است. اما به سبب تعالیم و سازماندهی احمدو بامبا، به طریقه ای مستقل تبدیل شده است. قرائت اوراد و اذکار اسلامی به زبان محلی وُلوف، و مهدی گرایی و موعودگرایی نیز از ویژگی های این طریقه است. <ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج15، ص465</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ ۱ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۰۵:۳۱
یا: نیسیه
از صوفیه تیجانیه. [۱] فرهنگ نامه فرقه های اسلامی ایشان را نیسیه معرفی کرده است و مؤسس این فرقه را برخلاف دائرة المعارف بزرگ اسلامی، شیخ عبدالله انیاس ضبط نموده است.
ایشان منسوب به شیخ ابراهیم نیاس از مشایخ سنگال می باشند.
دائرة المعارف بزرگ اسلامی درباره طریقه تجانی می نویسد: « تیجانیه را در 1288 هجری قمری فردی الجزایری به نام ابوالعباس احمد بن محمد مختار تیجانی (م:1230هـ.ق) که خود یکی از خلیفه های طریقه خلوتیه بود، تشکیل داد. تیجانیه طریقه ای بسته و وحدت گراست. اما انشعاباتی که اغلب مبتنی بر دسته بندی های نژادی اند، در درون آن وجود دارد، بدین شرح: یکم. عُمَریه، که منسوب به حاج عمر بن ساعد تال (م:1281هـ.ق) و مربوط خاندان های توکولور و سونینکه در سنگال، مالی، گینه، چاد و کامرون است؛ دوم. تیواوانیه، که مربوط به مریدان وُلوفِ حاج مالک سی (م:1302هـ.ش) در سنگال و بخشی های مختلف غرب آفریقا ست؛ سوم. نیاسیه یا تربیه، که آن را ابراهیم نیاس (م:1354هـ.ش) تشکیل داد. وی بر اهمیت سرمشق قرار دادن سنت پیامبر صلی الله علیه و آله در زندگی فردی تأکید می کرد و با پافشاری بر جهاد نفس، جهاد نظامی را غیرضروری می شمرد. این طریقه در سودان پیروان بسیار دارد؛ چهارم. حافظیه، که آن را محمدحافظ ولی مختار (م:1247هـ.ق) از اهالی موریتانی ایجاد کرد و علاوه بر موریتانی، در نیجریه، چاد و کامرون نیز گسترش یافت؛ پنجم. مُریدیه نیز طایفه ای است که ریشه در طریقه قادریه دارد و در 1303هجری قمری آن را احمدو بامبا (م:1306هـ.ش) در سنگال تأسیس کرد. ورد نزد این طایفه مجموعه ای از ذکرها و وردهای دو طریقه تیجانی و قادریه است. اما به سبب تعالیم و سازماندهی احمدو بامبا، به طریقه ای مستقل تبدیل شده است. قرائت اوراد و اذکار اسلامی به زبان محلی وُلوف، و مهدی گرایی و موعودگرایی نیز از ویژگی های این طریقه است. [۲]
پانویس
- ↑ فرهنگ نامه فرقه های اسلامی، شریف یحیی الامین، ص285
- ↑ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج15، ص465
