خیاطیه (از معتزله بغداد): تفاوت بین نسخه‌ها
از دایره المعارف فرق اسلامی
| (یک نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
از [[معتزله (معتزله)|معتزله]] [[بغداد]]. | از [[معتزله (معتزله)|معتزله]] [[بغداد]]. | ||
| − | |||
| − | |||
[[ابن اثیر]] در [[اللباب فی تهذیب الانساب]] ؛ خَیاطی را به فتح خاء و تشدید یاء ضبط کرده است. <ref> [[اللباب فی تهذیب الانساب]]، [[ابن اثیر]]، ج1، ص475</ref> | [[ابن اثیر]] در [[اللباب فی تهذیب الانساب]] ؛ خَیاطی را به فتح خاء و تشدید یاء ضبط کرده است. <ref> [[اللباب فی تهذیب الانساب]]، [[ابن اثیر]]، ج1، ص475</ref> | ||
| − | [[احمد بن یحیی بن مرتضی]]، | + | ایشان اصحاب [[ابوالحسین عبدالرحیم خیاط]] می باشند. آنان را [[معدومیه]] نیز می گویند. <ref> [[اعتقادات فِرَق المسلمین و المشرکین]]، [[فخر رازی]]، ص47 / [[التبصیر فی الدین]]، [[شهفور اسفراینی]]، ص84 / [[تعریفات العلوم و تحدیدات الرسوم]]، [[سیدعلی جرجانی]]، ص84 / [[الفرق بین الفرق]]، [[عبدالقاهر بغدادی]]، ص190 / [[اللباب فی تهذیب الانساب]]، [[ابن اثیر]]، ج1، ص475 / [[الملل و النحل]]، [[محمد شهرستانی]]، ج1، ص73 / [[المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار]]، [[احمد بن علی مقریزی]]، ج2، ص348 / [[نفائس الفنون فی عرایس العیون]]، [[شمس الدین محمد آملی]]، ج2، ص271</ref> |
| + | |||
| + | [[احمد بن یحیی بن مرتضی]]، عبدالرحیم خیاط را در طبقه هشتم از معتزله آورده است. <ref> [[المنیة و الامل فی شرح الملل و النحل]]، [[احمد بن یحیی بن مرتضی]]، ص174</ref> [[محمد شهرستانی]] نیز چنانکه مرسوم کتاب های ملل و نحل است <ref> [[اعتقادات فِرَق المسلمین و المشرکین]]، [[فخر رازی]]، ص47 / [[المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار]]، [[احمد بن علی مقریزی]]، ج2، ص348 / [[التبصیر فی الدین]]، [[شهفور اسفراینی]]، ص84</ref> به فرقه خیاطیه اشاره کرده <ref> [[الملل و النحل]]، [[محمد شهرستانی]]، ج1، ص73</ref> ولی در این میان تنها [[عبدالقاهر بغدادی]] ایشان را معدومیه نامیده است. <ref> [[الفرق بین الفرق]]، [[عبدالقاهر بغدادی]]، ص192</ref> عبدالقاهر بغدادی می نویسد: «نظر عبدالرحیم خیاط با بقیه معتزله درباره معدوم متفاوت است. وی می پنداشت جسم در حال معدوم بودن جسم است و بر این امر استدلالاتی می آورد. . . به خیاطیه، معدومیه گفته می شود چرا که در توصیف افراط می کرده اند و اکثر اوصافی را که برای موجودات بوده است برای معدوم هم ثابت کرده اند. و این لقب لایق به حال آنان است. . . عبدالرحیم خیاط منکر حجّیت اخبار آحاد است. وی با انکار خبر واحد می خواست اکثر احکام شریعت را رد کند. » <ref> [[الفرق بین الفرق]]، [[عبدالقاهر بغدادی]]، ص191</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۱:۰۳
ابن اثیر در اللباب فی تهذیب الانساب ؛ خَیاطی را به فتح خاء و تشدید یاء ضبط کرده است. [۱]
ایشان اصحاب ابوالحسین عبدالرحیم خیاط می باشند. آنان را معدومیه نیز می گویند. [۲]
احمد بن یحیی بن مرتضی، عبدالرحیم خیاط را در طبقه هشتم از معتزله آورده است. [۳] محمد شهرستانی نیز چنانکه مرسوم کتاب های ملل و نحل است [۴] به فرقه خیاطیه اشاره کرده [۵] ولی در این میان تنها عبدالقاهر بغدادی ایشان را معدومیه نامیده است. [۶] عبدالقاهر بغدادی می نویسد: «نظر عبدالرحیم خیاط با بقیه معتزله درباره معدوم متفاوت است. وی می پنداشت جسم در حال معدوم بودن جسم است و بر این امر استدلالاتی می آورد. . . به خیاطیه، معدومیه گفته می شود چرا که در توصیف افراط می کرده اند و اکثر اوصافی را که برای موجودات بوده است برای معدوم هم ثابت کرده اند. و این لقب لایق به حال آنان است. . . عبدالرحیم خیاط منکر حجّیت اخبار آحاد است. وی با انکار خبر واحد می خواست اکثر احکام شریعت را رد کند. » [۷]
پانویس
- ↑ اللباب فی تهذیب الانساب، ابن اثیر، ج1، ص475
- ↑ اعتقادات فِرَق المسلمین و المشرکین، فخر رازی، ص47 / التبصیر فی الدین، شهفور اسفراینی، ص84 / تعریفات العلوم و تحدیدات الرسوم، سیدعلی جرجانی، ص84 / الفرق بین الفرق، عبدالقاهر بغدادی، ص190 / اللباب فی تهذیب الانساب، ابن اثیر، ج1، ص475 / الملل و النحل، محمد شهرستانی، ج1، ص73 / المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار، احمد بن علی مقریزی، ج2، ص348 / نفائس الفنون فی عرایس العیون، شمس الدین محمد آملی، ج2، ص271
- ↑ المنیة و الامل فی شرح الملل و النحل، احمد بن یحیی بن مرتضی، ص174
- ↑ اعتقادات فِرَق المسلمین و المشرکین، فخر رازی، ص47 / المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار، احمد بن علی مقریزی، ج2، ص348 / التبصیر فی الدین، شهفور اسفراینی، ص84
- ↑ الملل و النحل، محمد شهرستانی، ج1، ص73
- ↑ الفرق بین الفرق، عبدالقاهر بغدادی، ص192
- ↑ الفرق بین الفرق، عبدالقاهر بغدادی، ص191
