ابو ثور

ابوثور (یا ابوعبدالله) ابراهیم بن خالد بن ابی الیمان کلبی، از فقهای قرن سوّم هجری قمری است. وی در سال 170 هجری قمری به دنیا آمده و از محدّثان بزرگی همانند سفیان بن عیینه کسب حدیث کرده است. ابوثور در بغداد از پیروان ابوحنیفه فقه آموخت و به هنگام ورود شافعی به بغداد (195هـ. ق) در زمره شاگردان و ملازمان درس او در آمد. وی مورد احترام فقهای آن روزگار همانند احمد بن حنبل بوده است. ابوثور توسط رجالیون اهل سنت توثیق شده است. وی بیشتر به عنوان فقیه شناخته شده و مذهب فقهی مستقلی داشته است. مذهب وی از سویی به شافعی و از سوی دیگر به اهل حدیث نزدیک بود. ابوثور علاوه بر آن که یکی از چهار راوی فقه قدیم شافعی (فقه شافعی در بغداد ) به شمار می­ آید، در بسیاری از مسائل با شافعی همراه نبوده است. وی در سال 240 هجری قمری وفات یافته است. رک: شافعیه.