مَدَنیه

از صوفیه، مقابل شاذلیه.

ایشان در الجزایر و تونس گسترش دارند.

دائرة المعارف بزرگ اسلامی می نویسد: «مهمترین طریقه اواخر سده 12 هجری قمری / 18 میلادی در مغرب، دِرقاویه یعنی شاخه مراکشی شاذلیه است که توسط صوفی صاحب تألیفی به نام شیخ عربی درقاوی شکل گرفت. او ابتدا نزد ابوالحسن عمرانی (جمل) سلوک کرد و سپس طریقه ای مبتنی بر زهد و عبادت در کنار کار و کسب همراه با مطالعه آثار تصوف بنا نهاد. محمد ظافر مدنی و نورالدین یشرویی از جمله مریدان درقاوی بودند که با تأسیس طریقه هایی چون مُدَّنیه و یشرویی، شاخه های دِرقاویه را در مصر، موزامبیک، عمان، ترکیه، لبنان و فلسطین گسترش دادند. این طریقه در نیمه دوم سده 13 هجری قمری به شاخه های متعددی از جمله دباغیه، بنانیه و حرّاقیه منشعب گردید. »

آیت الله سید مهدی روحانی به نقل از دائرة المعارف الاسلامیة این فرقه را مقابل شاذلیه معرفی می کند و این مضمون را می توان از عبارت این دائرة المعارف استظهار کرد. این درحالی است که از عبارت تری مینگهام در « الفرق الصوفیة فی الاسلام » برمی آید که این نام، از نام های شاذلیه باشد. مرحوم محمد جواد مشکور مُدَّنیه را از دِرقاویه دانسته و در عین حال آن را نام شاذلیه می داند.

تری مینگهام این فرقه را پیروان محمدحسن بن حمزه مدنی که از شاگردان درقاوی بوده، معرفی می کند وی این فرقه را از زمره فرق دِرقاویه قرار داده و محل حضور ایشان را طرابلس دانسته و مرگ مؤسس این فرقه را 1263هجری قمری ضبط کرده است. برخـلاف آنچه آیت الله سید مهدی روحانی می نویسد، لویی ماسینیون مدنیـه را نـام ابتدایی شاذلیه بـرمی شمـارد.