شاه نعمت الله ولی

نعمت الله بن عبدالله بن محمد بن عبدالله معروف به شاه نعمت الله ولی ولی از اولاد اسماعیل پسر امام صادق علیه السلام و یا از اولاد امام باقر علیه السلام می باشد. وی در 22 رجب سال 730 یا 731 هجری قمری در حلب به دنیا آمده است. پدر وی اصالتاً عرب و از ملوک کرمان بوده و مادر وی نیز از اهالی شبانکاره فارس می باشد. وی سفرهایی به مصر و مکه و مناطق اسلامی داشته است و مدتی را در مکه، سمرقند، یزد، هرات و بلخ ساکن بوده و آخرالامر در ماهان کرمان مقیم گردید و 25 سال آخر عمر خویش را در ماهان کرمان بود. از وی علاوه بر دیوان اشعار که در آن به «سید» تخلص می نماید رساله های متعددی به جای مانده که تعداد آن ها را 106 یا 114 رساله دانسته اند. وی در رجب سال 834 هـ. ق در کرمان وفات یافته و در ماهان کرمان به خاک سپرده شده است. پس از مرگ وی، فرزند او شاه برهان الدین خلیل الله، به عنوان سرسلسله نعمت اللهی انتخاب گردید. وی که چهار پسر داشت، درحالی که همراه با پسر چهارمش شاه حبیب الدین محبّ الله به دَکن رفته بود، در سن 78 سالگی درگذشت. وی را در شهر دَکن و در منطقه ای که به نام خلیلیه نامیده می شود مدفون ساختند. پس از وی در شهر دَکن پسر چهارمش محبّ الله ریاست سلسله نعمت اللهی را عهده دار گردید. درحالی که پسر دیگر خلیل الله، شاه شمس الدین محمد در ماهان عهده دار امور بود. شاه حبیب الدین محب الله، دارای 73 فرزند بوده است و وی نیز که سومین قطب نعمت اللهی محسوب می شود در همان دَکن فوت کرده و مدفون است. چهارمین رئیس فرقه نعمت اللهی فرزند محبّ الله، شاه نعیم الدین نعمت الله ثانی است که همزمان با دوره شاه اسماعیل صفوی بوده است. این سلسله در ایام صفویه نفوذ وسیعی داشته و جنگ هایی بین پیروان ایشان و همچنین پیروان فرقه حیدریه در جریان بوده که به جنگ های نعمتی ـ حیدری موسوم بوده است. تفاوت عمده فرقه نعمت اللهی با سایر فرقه های صوفیه، در تعهد آنان به شریعت است به گونه ای که شخص شاه نعمت الله ولی در مساجد حاضر شده و از جماعت مسلمین دوری نمی گزیده است. به شاه نعمت الله ولی ولی، اشعاری دال بر پیش گویی هایی نسبت داده اند.