محمد بن حسن شیبانی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
 
سطر ۱: سطر ۱:
محمد بن حسن بن فرقد شیبانی، فقیه مبرز [[حنفی]] است. وی اصالتاً از روستای [[حرستا]] از نواحی [[دمشق]] بوده، در [[واسط]] متولد شده و در [[کوفه]] نشو و نما یافته است. وی از شاگردان [[ابوحنیفه]] بوده و پس از او، از [[قاضی ابویوسف]] کسب فقه و حدیث کرده است. شیبانی مدتی ساکن [[بغداد]] شده و سپس توسط [[هارون الرشید]] به مقام قضاوت «[[رقه]]» می رسد. شیبانی پس از مدتی از مقام قضاوت عزل می شود. وی همواره ملازم‌هارون بوده و در سفری که‌هارون به سمت [[خراسان]] داشته، در [[ری]] وفات می کند. شیبانی در سال 131 یا 132 هجری قمری به دنیا آمده و در سال 189 هجری قمری وفات یافته است. <ref> [[موسوعة طبقات الفقهاء]]، [[آیت الله جعفر سبحانی]]، ج2، ص491</ref>
+
محمد بن حسن بن فرقد شیبانی، فقیه مبرز [[حنفی]] است. وی اصالتاً از روستای [[حرستا]] از نواحی [[دمشق]] بوده، در [[واسط]] متولد شده و در [[کوفه]] نشو و نما یافته است. وی از شاگردان [[ابوحنیفه]] بوده و پس از او، از [[قاضی ابویوسف]] کسب فقه و حدیث کرده است. شیبانی مدتی ساکن [[بغداد]] شده و سپس توسط [[هارون الرشید]] به مقام قضاوت «[[رقه]]» می رسد. شیبانی پس از مدتی از مقام قضاوت عزل می شود. وی همواره ملازم‌ هارون بوده و در سفری که‌ هارون به سمت [[خراسان]] داشته، در [[ری]] وفات می کند. شیبانی در سال 131 یا 132 هجری قمری به دنیا آمده و در سال 189 هجری قمری وفات یافته است. <ref> [[موسوعة طبقات الفقهاء]]، [[آیت الله جعفر سبحانی]]، ج2، ص491</ref>
  
  
 
==پايان==
 
==پايان==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۲ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۴:۵۸

محمد بن حسن بن فرقد شیبانی، فقیه مبرز حنفی است. وی اصالتاً از روستای حرستا از نواحی دمشق بوده، در واسط متولد شده و در کوفه نشو و نما یافته است. وی از شاگردان ابوحنیفه بوده و پس از او، از قاضی ابویوسف کسب فقه و حدیث کرده است. شیبانی مدتی ساکن بغداد شده و سپس توسط هارون الرشید به مقام قضاوت «رقه» می رسد. شیبانی پس از مدتی از مقام قضاوت عزل می شود. وی همواره ملازم‌ هارون بوده و در سفری که‌ هارون به سمت خراسان داشته، در ری وفات می کند. شیبانی در سال 131 یا 132 هجری قمری به دنیا آمده و در سال 189 هجری قمری وفات یافته است. [۱]


پايان

  1. موسوعة طبقات الفقهاء، آیت الله جعفر سبحانی، ج2، ص491