حجاج بن یوسف ثقفی: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
جز حجاج بن یوسف ثقفی» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری])
 
سطر ۱: سطر ۱:
ابومحمد حجاج بن یوسف ثقفی از امرای معروف عهد اموی است. وی در سال 45 هجری قمری در [[طائف]] به دنیا آمد و سپس به [[شام]] رفت و در دستگاه خلافت اموی ترقی نمود. وی از سوی عبدالملک بن مروان به جنگ عبدالله بن زبیر فرستاده شد و موفق به کشتن ابن زبیر گردیده و بر [[مکه]] مستولی گردید. وی پس از آن به عنوان والی [[مکه]]، [[مدینه]] و [[طائف]] منسوب شد و سپس ولایت [[عراق]] نیز از سوی عبدالملک ضمیمه حکومت او گردید. حکومت بیست ساله او در [[عراق]] همراه با خشونت و قساوت شدید بوده است. حجّاج مؤسس شهر [[واسط]] می باشد. وی در سال 95 هجری قمری درگذشت. <ref> [[دائرة المعارف فارسی]]، [[غلامحسن مصاحب]]، ج1، ص833</ref>
+
ابومحمد حجاج بن یوسف ثقفی از امرای معروف عهد اموی است. وی در سال 45 هجری قمری در [[طائف]] به دنیا آمد و سپس به [[شام]] رفت و در دستگاه خلافت اموی ترقی نمود. وی از سوی [[عبدالملک بن مروان]] به جنگ [[عبدالله بن زبیر]] فرستاده شد و موفق به کشتن ابن زبیر گردیده و بر [[مکه]] مستولی گردید. وی پس از آن به عنوان والی مکه، [[مدینه]] و طائف منسوب شد و سپس ولایت [[عراق]] نیز از سوی عبدالملک ضمیمه حکومت او گردید. حکومت بیست ساله او در عراق همراه با خشونت و قساوت شدید بوده است. حجّاج مؤسس شهر [[واسط]] می باشد. وی در سال 95 هجری قمری درگذشت. <ref> [[دائرة المعارف فارسی]]، [[غلامحسین مصاحب]]، ج1، ص833</ref>
 
   
 
   
  
 
==پانويس==
 
==پانويس==

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۱ نوامبر ۲۰۱۸، ساعت ۰۳:۲۰

ابومحمد حجاج بن یوسف ثقفی از امرای معروف عهد اموی است. وی در سال 45 هجری قمری در طائف به دنیا آمد و سپس به شام رفت و در دستگاه خلافت اموی ترقی نمود. وی از سوی عبدالملک بن مروان به جنگ عبدالله بن زبیر فرستاده شد و موفق به کشتن ابن زبیر گردیده و بر مکه مستولی گردید. وی پس از آن به عنوان والی مکه، مدینه و طائف منسوب شد و سپس ولایت عراق نیز از سوی عبدالملک ضمیمه حکومت او گردید. حکومت بیست ساله او در عراق همراه با خشونت و قساوت شدید بوده است. حجّاج مؤسس شهر واسط می باشد. وی در سال 95 هجری قمری درگذشت. [۱]


پانويس

  1. دائرة المعارف فارسی، غلامحسین مصاحب، ج1، ص833