ابراهیم بن عبدالله بن حسن

ابراهیم بن عبدالله (برادر محمد بن عبدالله معروف به نفس زکیه) از سادات حسنی است که در اواخر دوره اموی و اوایل دوره عبّاسی خروج نمود. وی پس از این که با برادرش محمد (که 32 ساله بود) در مجلسی که بزرگان بنی هاشم در آن جمع بودند، بیعت شد، از طرف او در عراق قیام کرد. این قیام توسط امام صادق علیه السلام مورد موافقت واقع نشد. پس از آن، این دو برادر برای رسیدن به خلافت به سعی و کوشش پرداختند. پس از پیروزی بنی عباس، و در دوره سفّاح، عبّاسیان فرصت توجّه به آنان را نداشتند لکن بعد از مرگ سفّاح، و در دوره خلافت منصور عباسی مقابله با آنان شدت گرفت. در این هنگام (سال 145هـ. ق) محمد در مدینه و ابراهیم در بصره، علم طغیان برافراشته و ابراهیم در مدتی کوتاه توانست بر عراق و اهواز و فارس دست یابد. از آن سو منصور، برادرزاده اش عیسی بن موسی را به حجاز فرستاد و با غلبه بر محمد وی را به قتل رساند. وی سپس به عراق آمده و علیرغم آن که در ابتدا از لشکریان ابراهیم، در بصره شکست خورد ولی در اثر تفرقه سادات حسنی و حسینی، موفق شده و بر ابراهیم غلبه کرد. ابراهیم در سال 145 هجری قمری بر اثر زخم مهلکی که برداشته بود، درگذشت.