بُسْلَمیه

از راوندیه (همان شیعه عباسیه).

ایشان پیروان ابوسلمه خلّال می باشند.

رک: خلّالیه.

احمد بن علی مقریزی، بُسْلَمیه را مفصلاً مورد بحث قرار داده و ایشان را از راوندیـّه برشمرده است؛ امـا ظاهـراً چنین انتسـابی محل تأمـل است.

احمد بن علی مقریزی بُسْلَمیه را به عنوان هجدهمین فرقه روافض ضبط کرده و ایشان را از راوندیه معرفی می کند و می نویسد: « بُسْلَمیه می پندارند امامت بعد از رسول الله صلی الله علیه و آله متعلق به علی، حسن و حسین و محمد بن حنفیه است و سپس در ابوهاشم عبدالله بن محمد بن حنفیه مستقر شده و از او به واسطه وصیت ابوهاشم به علی بن عبدالله بن عباس منتقل گردیده است. ظاهراً محمد بن علی بن عبدالله بن عباس صحیح است و سپس به ابی العباس سفّاح و سپس به ابی سلمه صاحب دولت عبّاسی رسیده است. در منطقه کش در ماوراءالنهر، مردی از اهالی مرو به نام هاشم که اعور بود ـ ادعا کرد که ابوسلمه خداست و روح خدا به او انتقال یافته است. وی دعوت خدا را انتشار داد و روی خود را به وسیله طلا پوشانید و به مصیغ معروف شد. سپس پیروان او خواستند تا روی او را ببینند و او به ایشان وعده داد که اگر آتش نگیرند، روی او را خواهند دید، پس آینه هایی را روبروی خورشید قرار داد و به گونه ای که شعاع خورشید در آن ها می افتاد، و چون پیروان او وارد شدند، برخی آتش گرفتند و برخی بازگشتند و گمان بردند که او خداست و چشم ها او را درک نمی کند (لایدرکه الابصار).

شریف یحیی الامین نام این فرقه را «بُسَلَمیه» به ضمّ باء، فتح سین و فتح لام ضبط کرده است.