احمد رفاعی

ابوالعباس، احمد بن علی بن احمد بن یحیی بن حازم بن علی بن رفاعه رفاعی از مشاهیر صوفیه و مؤسس طریقه رفاعیه (بطحائیه، احمدیه ) است. پدر وی از مغرب به عراق عزیمت کرده و احمد در سال 500 هجری قمری در عراق به دنیا می آید. وی تحت تربیت دایی خود، شیخ منصور زاهد رشد و نمو می کند. برخی عبدالقادر گیلانی را شیخ او در طریقت ذکر کرده اند.

گویا وی مدتی بر فقه شافعی مشی کرده، چنان که برخی او را فقیه شافعیه دانسته اند. به احمد رفاعی امور بسیار خارق العاده از قبیل خوردن مارهای زنده، سوار شدن بر درندگان، داخل شدن در تنورهای افروخته و نورافکندن از درخت های خرما نسبت داده شده است. فرزندان برادر احمد، شیخوخیت سلسله رفاعیه را تا سال ها به عهده داشتند. وی از آزار دادن حیوانات دوری می جسته و چند روز یک بار غذا می خورده و به ظواهر شرعی از قبیل نماز و استغفار پایبند بوده است. کتاب هایی را نیز به وی نسبت داده اند. برخی وی را از اولاد امام کاظم دانسته و لذا او را سید احمد لقب داده اند. وی در سال 578 هجری قمری وفات یافته است.