امام الحرمین جوینی

ابوالمعانی عبدالملک بن عبدالله بن یوسف بن عبدالله بن یوسف جوینی نیشابوری شافعی، معروف به امام الحرمین فقیه و متکلم بزرگ قرن پنجم هجری قمری است. وی در سال 419 هجری قمری در جویین (اطراف نیشابور ) به دنیا آمده و پس از مدتی به واسطه آن که حاکم خراسان وی را مجبور به لعن اشاعره می کند و وی از این امر سر باز می زند، به مکه رفته و سال هایی را در مکه و مدینه به تدریس می پردازد و به همین سبب به امام الحرمین مشهور می شود. وی در دوره وزارت خواجه نظام الملک، به نیشابور مراجعه می کند. گویا خواجه نظام الملک مدرسه نظامیه نیشابور را برای وی احداث کرده است. وی هم چون پدرش امام ابی محمد عبدالله جوینی، بر مذهب شافعیه مشی کرده است. کتاب الشامل، لمع الادله و الارشاد آثار وی در تبیین عقاید مذهب اشاعره است. امام الحرمین را که اعلم المتأخرین شافعیه نیز لقب داده اند، در سال 478 هجری قمری در نیشابور وفات یافته است. وی در فقه، اصول و برخی علوم دیگر دارای مصنفاتی می باشد.