علبائیه: تفاوت بین نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «(یا: علباویه) از غلاة (غلات، غلاة). ایشان پیروان بشّار شعیری می باشند....» ایجاد کرد) |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۳۰ مهٔ ۲۰۱۵، ساعت ۱۰:۵۴
(یا: علباویه)
ایشان پیروان بشّار شعیری می باشند.
علبائیه لقبی است که غلاة مخمسه خطای یادکرد: برچسب تمام کنندهٔ </ref> بدون برچسب <ref>
باید توجه داشت که در کتب لغت چنین نامی به این معنی یافت نمی شود و احتمال دارد نام صحیح این فرقه علیاییه باشد. [۱]
محمد شهرستانی این فرقه را منسوب به علباء بن دراع اسدی دانسته و آنان را با ذمّیه یکی گرفته و فرق های عینیه و میمیه را از شعب علبائیه معرفی کرده است. [۲] درحالی که باید توجه داشت علباء بن دراع از اصحاب امام باقر و امام صادق علیهماالسلام و مستقیم الطریقه بوده و در حال استقامت رأی هم مرده است. [۳] ضمن این که در تمام کتاب هایی که شیعیان نوشته اند و در آن علبائیه یا علیاییه را ذکر کرده اند، انتساب آنان به علباء بن دراع را مورد اشاره قرار نداده اند.
سعد اشعری در المقالات و الفرق نام مؤسس این فرقه را بشار سعیری (به سین مهمله) ضبط کرده است. (المقالات والفرق، سعد اشعری، ص59</ref>
کشّی نام وی را بشار اشعری ضبط کرده است. وی روایتی را به نقل از سعد بن عبدالله نقل می کند که در آن امام صادق علیه السلام می فرماید: «ما اهل بیت، صادق هستیم ولی همواره از کذّابی که بر ما دروغ بندد و صدق ما را نزد مردم به کذب خود ساقط کند، خالی نبوده ایم. رسول الله صلی الله علیه و آله، صادق ترین مردم بود و مسیلمه بر او دروغ می بست و علی امیرالمؤمنین علیه السلام صادق ترین مردم بعد از رسول الله صلی الله علیه و آله بود و عبدالله بن سبأ لعنةالله علیه بر او دروغ بست و در تکذیب راستی او، به وسیله دروغ هایی که به او می بست کوشش می کرد. حسین بن علی علیهماالسلام به مختار گرفتار شد». سپس امام صادق علیه السلام از حارث شامی و بیان نام برده و می گوید ایشان بر علی بن حسین علیهماالسلام دروغ بستند و بعد به مغیرة بن سعید، بزیع، سری، ابوالخطّاب محمد بن ابی زینب، معمر، بشار اشعری، حمزه بربری و صائد نهدی اشاره کرده و می گوید: «خدا ایشان را لعنت کند ما از دروغ گو یا عاجزالرأی خالی نبوده ایم». [۴]
پانویس
- ↑ نفائس الفنون فی عرایس العیون، شمس الدین محمد آملی، ج2، ص278
- ↑ الملل و النحل، محمد شهرستانی، ج1، ص156
- ↑ تنقیح المقال فی علم الرجال، عبدالله مامقانی، ج2، ص258
- ↑ اختیار معرفة الرجال، کشّی، شیخ طوسی، ص305
