واصل بن عطا: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «ابوحذیفه واصل بن عطا ء بصری مدنی، متکلم شهیر و رئیس معتزله است. وی که با ل...» ایجاد کرد)
 
جز واصل بن عطا» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری])
(بدون تفاوت)

نسخهٔ ‏۲۷ مهٔ ۲۰۱۵، ساعت ۰۱:۱۷

ابوحذیفه واصل بن عطا ء بصری مدنی، متکلم شهیر و رئیس معتزله است. وی که با لقب «غزّال» شناخته می شود از زمره موالی بوده است. گفته اند از آن جا که وی در بازار «غزل» در شهر بصره برای کمک به زنان فقیر تردد بسیار داشته، به این لقب شناخته شده است. واصل در سال 80 هجری قمری در مدینه به دنیا آمده و پس از سفر به بصره در مجلس درس حسن بصری شرکت می جوید. وی را در فنّ بلاغت ستوده اند و آورده اند چون نمی توانست حرف راء را تلفظ نماید، هیچگاه کلمه ای را که مشتمل بر این حرف باشد تلفظ نمی کرد و حتی در قرائت قرآن نیز چون معتقد بوده می توان قرآن را نقل به معنی کرد، از کلمات بدون حرف راء استفاده می کرده است. واصل به همراه عمرو بن عبید پس از آن که در جلسه حسن بصری با وی مخالفت کرده و «مرتکب کبائر» را نه فاسق و نه مؤمن دانست، توسط حسن بصری از جلسه درس اخراج گردیده و یا خود از این درس دوری و اعتزال گزید و به همین سبب به وی و پیروان او معتزله گفته می شود. واصل در سال 131هجری قمری وفات یافته است. نوع تراجم نویسان اهل سنت از آن جا که با معتزله، مخالف هستند، ترجمه وی را با بی اعتنایی و مخالفت مطرح کرده اند. واصل علیرغم آن که در مورد طرفین جنگ جمل توقف می کرده، نسبت به امیرالمؤمنین علیه السلام گرایشاتی داشته است و شاید این امر ناشی از آن باشد که واصل را شاگرد ابوهاشم عبدالله بن محمد بن علی بن ابی طالب علیه السلام دانسته اند. واصل که دارای کتاب های بسیاری است، پس از جدایی از حسن بصری، شاگردان خویش را به نقاط مختلف عالم اسلامی گسیل داشت و به این طریق به نشر آراء خویش پرداخت. از جمله این سفرها می توان به اعزام عبدالله بن حارث به مغرب، حفص بن سالم به خراسان، قاسم بن سعدی به یمن و حسن بن زکوان به کوفه اشاره کرد. [۱]


پانويس

  1. لغت نامه دهخدا، علی اکبر دهخدا، ذیل واصل / روضات الجنات فی احوال العلماء و السادات، محمدباقر موسوی خوانساری، ج8، ص173 / سیر اعلام النبلاء، محمد بن احمد ذهبی، ج6، ص242 / فی علم الکلام، احمد محمود صبحی، ج1، ص181 / لسان المیزان، ابن حجر عسقلانی، ج7، ص308 / المغنی فی الضعفاء، محمد بن احمد ذهبی، ج2، ص 718