وحدتیه: تفاوت بین نسخه‌ها
از دایره المعارف فرق اسلامی
| سطر ۳: | سطر ۳: | ||
[[لویی ماسینیون]] ایشان را همان [[زندقه]]، همان [[وجودیه]] و همان [[حاتمیه]] معرفی می کند. <ref> [[دائرة المعارف الاسلامیة]]، ج15، ص187</ref> | [[لویی ماسینیون]] ایشان را همان [[زندقه]]، همان [[وجودیه]] و همان [[حاتمیه]] معرفی می کند. <ref> [[دائرة المعارف الاسلامیة]]، ج15، ص187</ref> | ||
| − | مرحوم [[محقق اردبیلی]] می نویسد: «فرقه اول [از فروع مذاهب صوفیه وحدتیه اند. ایشان به وحدت وجود قائلند و همه کس و همه چیز را خدا می دانند و چنانکه گذشت این گروه از نمرود و شدّاد بدترند از آن جهت که جمیع اشیاء را خدا می دانند.» <ref> [[حدیقة الشیعة]]، [[محقق اردبیلی]]، ص568</ref> | + | مرحوم [[محقق اردبیلی]] می نویسد: «فرقه اول [از فروع مذاهب صوفیه] وحدتیه اند. ایشان به وحدت وجود قائلند و همه کس و همه چیز را خدا می دانند و چنانکه گذشت این گروه از نمرود و شدّاد بدترند از آن جهت که جمیع اشیاء را خدا می دانند.» <ref> [[حدیقة الشیعة]]، [[محقق اردبیلی]]، ص568</ref> |
[[سرجان ملکم]] در [[تاریخ ایران]] <ref> [[تاریخ ایران]]، [[سرجان ملکم]]، ج2، ص137</ref> نیز همین مطلب را نقل کرده است. | [[سرجان ملکم]] در [[تاریخ ایران]] <ref> [[تاریخ ایران]]، [[سرجان ملکم]]، ج2، ص137</ref> نیز همین مطلب را نقل کرده است. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۵:۴۵
لویی ماسینیون ایشان را همان زندقه، همان وجودیه و همان حاتمیه معرفی می کند. [۲]
مرحوم محقق اردبیلی می نویسد: «فرقه اول [از فروع مذاهب صوفیه] وحدتیه اند. ایشان به وحدت وجود قائلند و همه کس و همه چیز را خدا می دانند و چنانکه گذشت این گروه از نمرود و شدّاد بدترند از آن جهت که جمیع اشیاء را خدا می دانند.» [۳]
سرجان ملکم در تاریخ ایران [۴] نیز همین مطلب را نقل کرده است.
زین العابدین شیروانی در ریاض السیاحة می نویسد: « وحدتیه می گویند که وجود مطلق، جناب حق سبحانه و تعالی است و وجود عین واجب است. تجزّی و انقسام هم قائل نیستند بلکه منبسط شده در هیاکل موجود است. [۵]
پانویس
- ↑ فرهنگ فِرَق اسلامی، محمد جواد مشکور، ص318 / منهاج البراعة، شرح نهج البلاغة، دنبلی خویی، ج13، ص140
- ↑ دائرة المعارف الاسلامیة، ج15، ص187
- ↑ حدیقة الشیعة، محقق اردبیلی، ص568
- ↑ تاریخ ایران، سرجان ملکم، ج2، ص137
- ↑ ریاض السیاحة، زین العابدین شیروانی، ص303
