ابوسعید خرازی: تفاوت بین نسخه‌ها

ابوسعید احمد بن عیسی خراز بغدادی، صوفی معروف و صاحب آرای خاص است. وی که شاگرد محمد بن منصور طوسی بود از نزدیکان و یاران [[جنید بغدادی]] می باشد. او همچنین با بشر حافی، ذوالنون مصری، [[سری سقطی]] و ابوعبید بُسری، که جملگی از مشایخ بزرگ [[صوفیه]] محسوب می شوند، مصاحبت داشته است. وی نخستین کسی است که در مذهب فنا و بقا سخن گفته و در نتیجه صاحب آن مکتب به حساب می آید. خرّاز به معنای دوزنده درز کفش می باشد که گویا شغل وی بوده است. وی همچنین سفرهایی به [[مصر]] داشته و سرانجام در [[مکه]] مجاور می شود و در سال 285 یا 286 و یا 287 هجری قمری وفات یافته است. <ref>طبقات [[صوفیه]]، خواجه [[عبدالله انصاری هروی]]، ج2، صفحات212 و 425 / [[کشف المحجوب]]، [[هجویری]]، ترجمه عربی، ص355 / [[نفحات الانس]]، [[عبدالرحمان جامی]]، ص82</ref>