اصحاب طاعة: تفاوت بین نسخهها
از دایره المعارف فرق اسلامی
Ma.zarifiyan (بحث | مشارکتها) جز («اصحاب طاعة» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بیپایان) [انتقال=فقط مدیران] (بیپایان)) [آبشاری]) |
|||
سطر ۴: | سطر ۴: | ||
[[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]] می نویسد: «اصحاب طاعةٍ لایراد بها الله، یا قائلان به طاعتی که مقصود از آن اطاعت خداوند نباشد، یعنی رضای خدا را با آن نخواهند، می باشند. مقصود این گروه آن است که اگر کسی فعلی را به جای آورد که خداوند بدان امر کرده است، حتی اگر آن فعل را برای رضای خدا بجای نیاورد، باز عملش مورد قبول است». <ref> [[جامع الفرق و المذاهب الاسلامیة]]، [[امیر مهنا]] و [[علی خریس]]، ص25 / [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج2، ص329 / [[الفرق بین الفرق]]، [[عبدالقاهر بغدادی]]، ص123</ref> | [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]] می نویسد: «اصحاب طاعةٍ لایراد بها الله، یا قائلان به طاعتی که مقصود از آن اطاعت خداوند نباشد، یعنی رضای خدا را با آن نخواهند، می باشند. مقصود این گروه آن است که اگر کسی فعلی را به جای آورد که خداوند بدان امر کرده است، حتی اگر آن فعل را برای رضای خدا بجای نیاورد، باز عملش مورد قبول است». <ref> [[جامع الفرق و المذاهب الاسلامیة]]، [[امیر مهنا]] و [[علی خریس]]، ص25 / [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج2، ص329 / [[الفرق بین الفرق]]، [[عبدالقاهر بغدادی]]، ص123</ref> | ||
− | نام کامل این فرقه چنانکه [[عبدالقاهر بغدادی]] نیز اشاره کرده است | + | نام کامل این فرقه چنانکه [[عبدالقاهر بغدادی]] نیز اشاره کرده است «[[اصحاب طاعة لایراد بها الله]]» می باشد. |
== پانویس == | == پانویس == |
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ مهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۰۰:۱۴
دائرة المعارف بزرگ اسلامی می نویسد: «اصحاب طاعةٍ لایراد بها الله، یا قائلان به طاعتی که مقصود از آن اطاعت خداوند نباشد، یعنی رضای خدا را با آن نخواهند، می باشند. مقصود این گروه آن است که اگر کسی فعلی را به جای آورد که خداوند بدان امر کرده است، حتی اگر آن فعل را برای رضای خدا بجای نیاورد، باز عملش مورد قبول است». [۲]
نام کامل این فرقه چنانکه عبدالقاهر بغدادی نیز اشاره کرده است «اصحاب طاعة لایراد بها الله» می باشد.
پانویس
- ↑ التبصیر فی الدین، شهفور اسفراینی، ص59
- ↑ جامع الفرق و المذاهب الاسلامیة، امیر مهنا و علی خریس، ص25 / دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج2، ص329 / الفرق بین الفرق، عبدالقاهر بغدادی، ص123