منصوریه (صوفیه): تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
جز منصوریه (صوفیه)» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری])
 
سطر ۱: سطر ۱:
 
+
همان [[صوفیه (صوفیه)|صوفیه]].  
همان [[صوفیه]].  
+
  
 
ایشان می گویند خدا آدم را به صورت خود آفرید. <ref> [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص604 / [[فرهنگ فِرَق اسلامی]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص413</ref>
 
ایشان می گویند خدا آدم را به صورت خود آفرید. <ref> [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص604 / [[فرهنگ فِرَق اسلامی]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص413</ref>
  
مرحوم [[محقق اردبیلی]] ایشان را پیروان [[حسین بن منصور حلاج]] دانسته و می نویسد: «ایشان را [[منصوریه]] و [[حلاجیه]] می گویند. » <ref> [[حدیقة الشیعة]]، [[محقق اردبیلی]]، ص560</ref> [[لویی ماسینیون]] نیز ایشان را همان [[حلّاجیه]] برمی شمارد. <ref> [[دائرة المعارف الاسلامیة]]، ج15، ص186</ref>
+
مرحوم [[محقق اردبیلی]] ایشان را پیروان [[حسین بن منصور حلاج]] دانسته و می نویسد: «ایشان را منصوریه و [[حلاجیه]] می گویند. » <ref> [[حدیقة الشیعة]]، [[محقق اردبیلی]]، ص560</ref> [[لویی ماسینیون]] نیز ایشان را همان حلّاجیه برمی شمارد. <ref> [[دائرة المعارف الاسلامیة]]، ج15، ص186</ref>
  
<ref> [[منهاج البراعة]]، شرح [[نهج البلاغة]]، [[دنبلی خویی]]، ج13، ص140</ref>
+
<ref> [[منهاج البراعة]]، [[شرح نهج البلاغة]]، [[دنبلی خویی]]، ج13، ص140</ref>
  
 
== پانویس ==
 
== پانویس ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۴:۲۷

همان صوفیه.

ایشان می گویند خدا آدم را به صورت خود آفرید. [۱]

مرحوم محقق اردبیلی ایشان را پیروان حسین بن منصور حلاج دانسته و می نویسد: «ایشان را منصوریه و حلاجیه می گویند. » [۲] لویی ماسینیون نیز ایشان را همان حلّاجیه برمی شمارد. [۳]

[۴]

پانویس

  1. پرش به بالا موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، عبدالمنعم حفنی، ص604 / فرهنگ فِرَق اسلامی، محمد جواد مشکور، ص413
  2. پرش به بالا حدیقة الشیعة، محقق اردبیلی، ص560
  3. پرش به بالا دائرة المعارف الاسلامیة، ج15، ص186
  4. پرش به بالا منهاج البراعة، شرح نهج البلاغة، دنبلی خویی، ج13، ص140