خَنفریه: تفاوت بین نسخهها
از دایره المعارف فرق اسلامی
جز («خَنفریه» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بیپایان) [انتقال=فقط مدیران] (بیپایان)) [آبشاری]) |
|||
سطر ۲: | سطر ۲: | ||
از [[اسماعیلیه]]. | از [[اسماعیلیه]]. | ||
− | ایشان پیروان علی بن فضل خنفری می باشند. | + | ایشان پیروان [[علی بن فضل خنفری]] می باشند. |
[[نشوان حمیری]] در [[الحور العین]] به نام علی بن فضل خنفری اشاره کرده ولی نامی از فرقه [[خنفریه]] به میان نمی آورد. <ref> [[الحور العین]]، [[نشوان حمیری]]، ص198</ref> [[دائرة المعارف تشیع]] پراکندگی آن ها را در [[یمن]] ضبط کرده است. <ref> [[دائرة المعارف تشیع]]، ج12، ص277</ref> این دائرةالمعارف می نویسد: «گویند علی بن فضل همه محرمات را حلال و مساجد را خراب و دعوی نبوت نمود» <ref>همان، ج21، ص772</ref> <ref> [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص352 / [[فرهنگ فِرَق اسلامی]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص185</ref> | [[نشوان حمیری]] در [[الحور العین]] به نام علی بن فضل خنفری اشاره کرده ولی نامی از فرقه [[خنفریه]] به میان نمی آورد. <ref> [[الحور العین]]، [[نشوان حمیری]]، ص198</ref> [[دائرة المعارف تشیع]] پراکندگی آن ها را در [[یمن]] ضبط کرده است. <ref> [[دائرة المعارف تشیع]]، ج12، ص277</ref> این دائرةالمعارف می نویسد: «گویند علی بن فضل همه محرمات را حلال و مساجد را خراب و دعوی نبوت نمود» <ref>همان، ج21، ص772</ref> <ref> [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص352 / [[فرهنگ فِرَق اسلامی]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص185</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == |
نسخهٔ ۱۶ ژوئیهٔ ۲۰۱۸، ساعت ۱۹:۴۵
از اسماعیلیه.
ایشان پیروان علی بن فضل خنفری می باشند.
نشوان حمیری در الحور العین به نام علی بن فضل خنفری اشاره کرده ولی نامی از فرقه خنفریه به میان نمی آورد. [۱] دائرة المعارف تشیع پراکندگی آن ها را در یمن ضبط کرده است. [۲] این دائرةالمعارف می نویسد: «گویند علی بن فضل همه محرمات را حلال و مساجد را خراب و دعوی نبوت نمود» [۳] [۴]
پانویس
- ↑ الحور العین، نشوان حمیری، ص198
- ↑ دائرة المعارف تشیع، ج12، ص277
- ↑ همان، ج21، ص772
- ↑ موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، عبدالمنعم حفنی، ص352 / فرهنگ فِرَق اسلامی، محمد جواد مشکور، ص185