منتظرون: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | یا: | + | یا: منتظریه |
همان [[شیعه]]. <ref> [[فرهنگ فِرَق اسلامی]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص427 / [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص622</ref> | همان [[شیعه]]. <ref> [[فرهنگ فِرَق اسلامی]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص427 / [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص622</ref> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۲ ژانویهٔ ۲۰۲۰، ساعت ۰۱:۵۵
یا: منتظریه
دائرة المعارف تشیع درباره مفهوم انتظار می نویسد: «انتظار به معنی چشم به راه بودن، و درنگ کردن به امید پیشامد خاصی و اصطلاحی است برای چشم دوختن به ظهور امام قائم، حضرت حجة بن الحسن (عجل الله فرجه). حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) و امامان معصوم (علیهم السلام) بر انتظار آن روز موعود و لحظه شماری در فرارسیدن حکومت حقّه که تنها به دست آن جناب تشکیل می گردد، تأکید فراوان نموده و آن را از اصول اساسی دینداری شمرده و پاداش های بزرگی برای منتظران بیان فرموده اند. از همین روی علمای بزرگ، انتظار را یکی از وظایف مهم مردم در عصر غیبت دانسته و هم پیوسته مؤمنین را به مراعات این وظیفه خطیر با گفتار و کردار وا می داشتند. در باب انتظار فرج و ارج و اهمیت آن احادیثی از پیشوایان معصوم روایت شده است: پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرموده است: «برترین کار امت من انتظار فرج از خدای عزوجل می باشد»، امام محمد باقر (علیه السلام) در پاسخ به سؤالی راجع به دین مورد قبول خداوند فرمود: «گواهی دادن به این که هیچ معبود حقی جز خداوند نیست و این که محمد بنده و رسول اوست و این که اقرار کنی به آنچه از سوی خداوند آمده و ولایت ما خاندان و بیزاری از دشمنان و تسلیم به امر ما و پرهیزکاری و فروتنی و انتظار قائم ما که ما را دولتی است که هر وقت خداوند بخواهد آن را می آورد. » امام صادق علیه السلام فرمود: «از نزدیک ترین حالات بندگان نزد خدای عزوجل و بیشترین خشنودی او از آنان هنگامی است که حجت خداوند را نبینند و برایشان آشکار نشود و از آنان پوشیده بماند که جای او را ندانند و در عین حال می دانند که دلایل و نشانه های الهی از بین نرفته است، در آن هنگام باید که هر صبح و شام منتظر فرج باشند. » و نیز آن حضرت فرموده است: «هر آن کس که خواهد از یاران قائم (علیه السلام) شود، باید که منتظر باشد و با خوی های پسندیده عمل نماید و با چنین حالتی منتظر باشد که هرگاه بمیرد و پس از مردنش قائم به پا خیزد، پاداش او همچون کسی خواهد بود که دوران حکومت آن حضرت را درک کرده باشد. » همچنین فرموده: «هرکس از شما چشم به راه و منتظر این امر از دنیا رود، مانند کسی است که در خیمه قائم (علیه السلام) همراه او باشد. . . نه بلکه مانند کسی است که در کنار او شمشیر بزند. » چنانکه در بعضی از احادیث فوق و احادیث بسیار دیگری آمده است: انتظار فرج و چشم داشتن به ظهور باید با مواظبت بر وظایف شرعی و فضائل اخلاقی توأم باشد، بلکه آمادگی برای درک محضر امام زمان (علیه السلام) که تنها بازمانده خاندان وحی و پیشروان کاروان دین است و برای برپایی عدل و داد و اقامه حق در سراسر عالم بپا خواهد خاست، در مفهوم انتظار نهفته است. گذشته از این بسیاری از علمای بزرگوار ما در زمینه وظایف مردم در عصر غیبت امام (علیه السلام) کتابهایی نوشته اند و یا بخشی از کتابهای مربوط به آن حضرت را به این بحث اختصاص داده اند، که از شئون منتظر راستین آن است که به فراگیری و عمل بستن این وظایف به عنوان لوازم و توابع انتظار همت می گمارند. [۲]
