یشروییه: تفاوت بین نسخهها
از دایره المعارف فرق اسلامی
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
همان [[یشروطیه]]. | همان [[یشروطیه]]. | ||
− | [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]] این فرقه را یشروییه و مؤسس آن را [[نورالدین یشرویی]] معرفی کرده و می نویسد: «مهمترین طریقه اواخر سده 12 هجری قمری / 18 میلادی در مغرب، [[دِرقاویه]] یعنی شاخه مراکشی [[شاذلیه]] است که توسط صوفی صاحب تألیفی به نام [[شیخ عربی درقاوی]] شکل گرفت. او ابتدا نزد [[ابوالحسن عمرانی]] <ref>جمل</ref> سلوک کرد و سپس طریقه ای مبتنی بر زهد و عبادت در کنار کار و کسب همراه با مطالعه آثار [[تصوف]] بنا نهاد. [[محمد ظافر مدنی]] و نورالدین یشرویی از جمله مریدان [[دِرقاویه|درقاوی]] بودند که بـا تأسیس طریقه هایی چـون مدنیه و یشـرویی، شاخه های [[دِرقاویه]] را در [[مصر]]، [[موزامبیک]]، [[عمان]]، [[ترکیه]]، [[لبنان]] و [[فلسطین]] گسترش دادند. این طریقه در نیمه دوم سده 13 هجری قمری به شاخه های متعددی از جمله [[دباغیه]]، [[بنانیه]] و [[حرّاقیه]] منشعب گردید. <ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج15، ص473</ref> | + | [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]] این فرقه را یشروییه و مؤسس آن را [[نورالدین یشرویی]] معرفی کرده و می نویسد: «مهمترین طریقه اواخر سده 12 هجری قمری / 18 میلادی در مغرب، [[دِرقاویه]] یعنی شاخه مراکشی [[شاذلیه]] است که توسط صوفی صاحب تألیفی به نام [[شیخ عربی درقاوی]] شکل گرفت. او ابتدا نزد [[ابوالحسن عمرانی]] <ref>جمل</ref> سلوک کرد و سپس طریقه ای مبتنی بر زهد و عبادت در کنار کار و کسب همراه با مطالعه آثار [[تصوف]] بنا نهاد. [[محمد ظافر مدنی]] و نورالدین یشرویی از جمله مریدان [[دِرقاویه|درقاوی]] بودند که بـا تأسیس طریقه هایی چـون مدنیه و یشـرویی، شاخه های [[دِرقاویه]] را در [[مصر]]، [[موزامبیک]]، [[عمان]]، [[ترکیه]]، [[لبنان]] و [[فلسطین]] گسترش دادند. این طریقه در نیمه دوم سده 13 هجری قمری به شاخه های متعددی از جمله [[دباغیه]]، [[بنانیه (از صوفیه دِرقاویه)|بنانیه]] و [[حرّاقیه]] منشعب گردید. <ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج15، ص473</ref> |
رک: [[یشروطیه]]. | رک: [[یشروطیه]]. |
نسخهٔ ۱۹ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۲:۲۶
همان یشروطیه.
دائرة المعارف بزرگ اسلامی این فرقه را یشروییه و مؤسس آن را نورالدین یشرویی معرفی کرده و می نویسد: «مهمترین طریقه اواخر سده 12 هجری قمری / 18 میلادی در مغرب، دِرقاویه یعنی شاخه مراکشی شاذلیه است که توسط صوفی صاحب تألیفی به نام شیخ عربی درقاوی شکل گرفت. او ابتدا نزد ابوالحسن عمرانی [۱] سلوک کرد و سپس طریقه ای مبتنی بر زهد و عبادت در کنار کار و کسب همراه با مطالعه آثار تصوف بنا نهاد. محمد ظافر مدنی و نورالدین یشرویی از جمله مریدان درقاوی بودند که بـا تأسیس طریقه هایی چـون مدنیه و یشـرویی، شاخه های دِرقاویه را در مصر، موزامبیک، عمان، ترکیه، لبنان و فلسطین گسترش دادند. این طریقه در نیمه دوم سده 13 هجری قمری به شاخه های متعددی از جمله دباغیه، بنانیه و حرّاقیه منشعب گردید. [۲]
رک: یشروطیه.
پانویس
- ↑ جمل
- ↑ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج15، ص473