احمدیه (از فرق صوفیه یمن): تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۸: | سطر ۸: | ||
احمد بن ادریس بن محمد بن علی مراکشی(م:1253 ه-ق) از طریق خضیریه،وردشاذلی را ترجیح می داد و پیروان او ایجاد کنندگان طایفه های متعددی بودند که گاه با نام احمدیه و گاه با نام ادریسیه گروه بندی می شوند. ادریسیه طریقه ای انزواطلب و کناره گیر است که به امور اجتماعی و سیاسی نمی پردازند.[[محمد بن علی سنوسی]]،[[عثمان میرغنی|عثمان مرغنی]] و [[ابراهیم رشید]]، سه تن از مریدان برجسته احمد بن ادریس بودند که خود طریقه های جداگانه را به وجود آوردند. | احمد بن ادریس بن محمد بن علی مراکشی(م:1253 ه-ق) از طریق خضیریه،وردشاذلی را ترجیح می داد و پیروان او ایجاد کنندگان طایفه های متعددی بودند که گاه با نام احمدیه و گاه با نام ادریسیه گروه بندی می شوند. ادریسیه طریقه ای انزواطلب و کناره گیر است که به امور اجتماعی و سیاسی نمی پردازند.[[محمد بن علی سنوسی]]،[[عثمان میرغنی|عثمان مرغنی]] و [[ابراهیم رشید]]، سه تن از مریدان برجسته احمد بن ادریس بودند که خود طریقه های جداگانه را به وجود آوردند. | ||
| − | ابراهیم رشید (م:1291ه-ق) شاگرد دیگر ابن ادریس که از قبیله شائقیه بود، شاخه [[رُشَیدیه (از صوفیه احمدیه ادریسه)|رشیدیه]] را در [[سودان]] بنیان نهاد.البته این رشیدیه را باید از [[رَشیدیه (از صوفیه شاذلیه)|رشیدیه]] مراکشی که از سنت شاذلی پیروی می کند و توسط [[احمد بن یوسف ملیانی]](م:931ه-ق) شکل گرفته است و به همین سبب [[یوسفیه]] نیز نامیده می شود،متمایز دانست. برادرزاده ابراهیم،محمد بن صالح(م:1327ه-ق) نیز در 1304 هجری قمری [[صالحیه (از صوفیه ادریسیه)|صالحیه]] را به وجود آورد که از طریق تعالیم [[محمد گولید]](م:1918میلادی) در [[سومالی]] پیروان بسیار یافت. احمدیه یکی از زیر شاخه های رشیدیه، طایفه دیگری است که خودرا منسوب به احمدبن ادریس می داند و توسط فردی مصری به نام [[محمد بن احمد دندروی]](م:1328ه-ق)ایجاد گردید. این طایفه در | + | ابراهیم رشید (م:1291ه-ق) شاگرد دیگر ابن ادریس که از قبیله شائقیه بود، شاخه [[رُشَیدیه (از صوفیه احمدیه ادریسه)|رشیدیه]] را در [[سودان]] بنیان نهاد.البته این رشیدیه را باید از [[رَشیدیه (از صوفیه شاذلیه)|رشیدیه]] مراکشی که از سنت شاذلی پیروی می کند و توسط [[احمد بن یوسف ملیانی]](م:931ه-ق) شکل گرفته است و به همین سبب [[یوسفیه]] نیز نامیده می شود،متمایز دانست. برادرزاده ابراهیم،محمد بن صالح(م:1327ه-ق) نیز در 1304 هجری قمری [[صالحیه (از صوفیه ادریسیه)|صالحیه]] را به وجود آورد که از طریق تعالیم [[محمد گولید]](م:1918میلادی) در [[سومالی]] پیروان بسیار یافت. احمدیه یکی از زیر شاخه های رشیدیه، طایفه دیگری است که خودرا منسوب به احمدبن ادریس می داند و توسط فردی مصری به نام [[محمد بن احمد دندروی]](م:1328ه-ق)ایجاد گردید. این طایفه در سودان و در طول سواحل شرقی [[آفریفا]]، از شمال سومالی تا [[تانزانیا]] منتشر است.<ref> [[دائرة المعارف بزرگ اسلامی]]، ج15، ص465</ref> |
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ ۲۷ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۱۲
این فرقه از فرق شاذلیه بوده و منسوب به سید احمد بن ادریس فاسی است. اولاد او در عسیر سلطنت داشته اند. در تهامه و عسیر این فرقه احمدیه نامیده می شوند و نام دیگر آنان ادریسیه و خضریه است. [۱]
وفات سید احمد بن ادریس فاسی را دائرة المعارف الاسلامیة، سال 1737میلادی نقل کرده است که ظاهراً صحیح آن 1837 است.
احمد بن ادریس بن محمد بن علی مراکشی(م:1253 ه-ق) از طریق خضیریه،وردشاذلی را ترجیح می داد و پیروان او ایجاد کنندگان طایفه های متعددی بودند که گاه با نام احمدیه و گاه با نام ادریسیه گروه بندی می شوند. ادریسیه طریقه ای انزواطلب و کناره گیر است که به امور اجتماعی و سیاسی نمی پردازند.محمد بن علی سنوسی،عثمان مرغنی و ابراهیم رشید، سه تن از مریدان برجسته احمد بن ادریس بودند که خود طریقه های جداگانه را به وجود آوردند.
ابراهیم رشید (م:1291ه-ق) شاگرد دیگر ابن ادریس که از قبیله شائقیه بود، شاخه رشیدیه را در سودان بنیان نهاد.البته این رشیدیه را باید از رشیدیه مراکشی که از سنت شاذلی پیروی می کند و توسط احمد بن یوسف ملیانی(م:931ه-ق) شکل گرفته است و به همین سبب یوسفیه نیز نامیده می شود،متمایز دانست. برادرزاده ابراهیم،محمد بن صالح(م:1327ه-ق) نیز در 1304 هجری قمری صالحیه را به وجود آورد که از طریق تعالیم محمد گولید(م:1918میلادی) در سومالی پیروان بسیار یافت. احمدیه یکی از زیر شاخه های رشیدیه، طایفه دیگری است که خودرا منسوب به احمدبن ادریس می داند و توسط فردی مصری به نام محمد بن احمد دندروی(م:1328ه-ق)ایجاد گردید. این طایفه در سودان و در طول سواحل شرقی آفریفا، از شمال سومالی تا تانزانیا منتشر است.[۲]
پانویس
- ↑ دائرة المعارف الاسلامیة، ج2، ص292 / ملوک العرب، امین ریحانی، ج1، ص278
- ↑ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج15، ص465
