حابطیه: تفاوت بین نسخه‌ها
از دایره المعارف فرق اسلامی
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
مصحف [[خابطیه]]. | مصحف [[خابطیه]]. | ||
| − | [[شمس الدین محمد کرمانی]] در [[الفرق الاسلامیة(کرمانی)|الفرق الاسلامیة]] از این فرقه به عنوان دوازدهمین فرقه [[معتزله]] نام برده و آن ها را اصحاب احمد بن حابط (به حاء معجمه و باء موحّده) معرفی می کند. و او را از اصحاب [[نظام]] برمی شمارد. وی می نویسد: «ایشان می گویند: عالم دو اله دارد، خدای تعالی و مسیح. و مسیح است که در آخرت، محاسبه خلق را برعهده دارد. و مسیح مراد از آیه «و جاء ربک و الملک صفّاً صفّا» <ref>سورة فجر، آیه 22</ref> و مراد از روایت «ان الله خلق آدم علی صورة الرحمن» است. » <ref> [[الفرق الاسلامیة(کرمانی)|الفرق الاسلامیة]]، [[شمس الدین محمد کرمانی]]، ص23</ref> | + | [[شمس الدین محمد کرمانی]] در [[الفرق الاسلامیة(کرمانی)|الفرق الاسلامیة]] از این فرقه به عنوان دوازدهمین فرقه [[معتزله (معتزله)|معتزله]] نام برده و آن ها را اصحاب [[احمد بن حابط]] (به حاء معجمه و باء موحّده) معرفی می کند. و او را از اصحاب [[نظام]] برمی شمارد. وی می نویسد: «ایشان می گویند: عالم دو اله دارد، خدای تعالی و مسیح. و مسیح است که در آخرت، محاسبه خلق را برعهده دارد. و مسیح مراد از آیه «و جاء ربک و الملک صفّاً صفّا» <ref>سورة فجر، آیه 22</ref> و مراد از روایت «ان الله خلق آدم علی صورة الرحمن» است. » <ref> [[الفرق الاسلامیة(کرمانی)|الفرق الاسلامیة]]، [[شمس الدین محمد کرمانی]]، ص23</ref> حابطیه مصحّف خابطیه و احمد بن حابط مصحّف [[احمد بن خابط]] می باشند. |
| − | رک: | + | رک: خابطیه. |
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ ۲۷ اکتبر ۲۰۱۸، ساعت ۰۰:۴۰
مصحف خابطیه.
شمس الدین محمد کرمانی در الفرق الاسلامیة از این فرقه به عنوان دوازدهمین فرقه معتزله نام برده و آن ها را اصحاب احمد بن حابط (به حاء معجمه و باء موحّده) معرفی می کند. و او را از اصحاب نظام برمی شمارد. وی می نویسد: «ایشان می گویند: عالم دو اله دارد، خدای تعالی و مسیح. و مسیح است که در آخرت، محاسبه خلق را برعهده دارد. و مسیح مراد از آیه «و جاء ربک و الملک صفّاً صفّا» [۱] و مراد از روایت «ان الله خلق آدم علی صورة الرحمن» است. » [۲] حابطیه مصحّف خابطیه و احمد بن حابط مصحّف احمد بن خابط می باشند.
رک: خابطیه.
پانویس
- ↑ سورة فجر، آیه 22
- ↑ الفرق الاسلامیة، شمس الدین محمد کرمانی، ص23
