غلام علی شاهی: تفاوت بین نسخهها
از دایره المعارف فرق اسلامی
جز («غلام علی شاهی» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بیپایان) [انتقال=فقط مدیران] (بیپایان)) [آبشاری]) |
|||
سطر ۱: | سطر ۱: | ||
از [[خاکسار]]. | از [[خاکسار]]. | ||
− | [[مدرسی چهاردهی]] در [[خاکسار و اهل حق]]، فرقه های | + | [[مدرسی چهاردهی]] در [[خاکسار و اهل حق]]، فرقه های خاکسار را بـه چهار تیره تقسیم کرده و آن ها را چنین معرفی می کند: «1. [[خاکسار جلالی]] که [[ابوترابی]] و غلام علی شاهی نیز نامند؛ 2. دوده (سلسله) [[عجم]]؛ 3. [[معصوم علی شاهی]]؛ [[نورایی]]». <ref> [[خاکسار و اهل حق]]، [[مدرسی چهاردهی]]، ص3</ref> وی سپس می نویسد که: «اکنون در [[ایران]] فقط خاکسار جلالی تشکیلات دارند و دیگر فرق در اقلیت بوده و از هر سلسله تنی چند باقی مانده اند. این سلاسل را [[حیدری]] می نامند که [[سلطان حیدر]] پدر [[شاه اسماعیل صفوی]]، آن را بنا نهاد و [[شاه اسماعیل]] در اشاعه و گسترش آن کوشید و در زمان [[شاه عباس اول]] به اوج خود رسید. شاه عباس اول توجه خاصی به دوده عجم داشت». <ref> [[خاکسار و اهل حق]]، [[مدرسی جهاردهی]]، ص3</ref><ref> [[خاکسار و اهل حق]]، [[مدرسی چهاردهی]]، ص3 / [[دائرة المعارف تشیع]]، ج7، ص27 / [[دانشنامه جهان اسلام]]، ج7، ص396</ref> |
− | + | ||
− | <ref> [[خاکسار و اهل حق]]، [[مدرسی چهاردهی]]، ص3 / [[دائرة المعارف تشیع]]، ج7، ص27 / [[دانشنامه جهان اسلام]]، ج7، ص396</ref> | + | |
== پانویس == | == پانویس == |
نسخهٔ ۲۴ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۳:۲۳
از خاکسار.
مدرسی چهاردهی در خاکسار و اهل حق، فرقه های خاکسار را بـه چهار تیره تقسیم کرده و آن ها را چنین معرفی می کند: «1. خاکسار جلالی که ابوترابی و غلام علی شاهی نیز نامند؛ 2. دوده (سلسله) عجم؛ 3. معصوم علی شاهی؛ نورایی». [۱] وی سپس می نویسد که: «اکنون در ایران فقط خاکسار جلالی تشکیلات دارند و دیگر فرق در اقلیت بوده و از هر سلسله تنی چند باقی مانده اند. این سلاسل را حیدری می نامند که سلطان حیدر پدر شاه اسماعیل صفوی، آن را بنا نهاد و شاه اسماعیل در اشاعه و گسترش آن کوشید و در زمان شاه عباس اول به اوج خود رسید. شاه عباس اول توجه خاصی به دوده عجم داشت». [۲][۳]
پانویس
- ↑ خاکسار و اهل حق، مدرسی چهاردهی، ص3
- ↑ خاکسار و اهل حق، مدرسی جهاردهی، ص3
- ↑ خاکسار و اهل حق، مدرسی چهاردهی، ص3 / دائرة المعارف تشیع، ج7، ص27 / دانشنامه جهان اسلام، ج7، ص396