منصوریه (صوفیه): تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی « همان صوفیه. ایشان می گویند خدا آدم را به صورت خود آفرید. <ref> موسوعة الفرق...» ایجاد کرد)
 
 
(یک نسخهٔ متوسط توسط کاربر دیگری نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
 
+
همان [[صوفیه (صوفیه)|صوفیه]].  
همان [[صوفیه]].  
+
  
 
ایشان می گویند خدا آدم را به صورت خود آفرید. <ref> [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص604 / [[فرهنگ فِرَق اسلامی]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص413</ref>
 
ایشان می گویند خدا آدم را به صورت خود آفرید. <ref> [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص604 / [[فرهنگ فِرَق اسلامی]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص413</ref>
  
مرحوم [[محقق اردبیلی]] ایشان را پیروان [[حسین بن منصور حلاج]] دانسته و می نویسد: «ایشان را [[منصوریه]] و [[حلاجیه]] می گویند. » <ref> [[حدیقة الشیعة]]، [[محقق اردبیلی]]، ص560</ref> [[لویی ماسینیون]] نیز ایشان را همان [[حلّاجیه]] برمی شمارد. <ref> [[دائرة المعارف الاسلامیة]]، ج15، ص186</ref>
+
مرحوم [[محقق اردبیلی]] ایشان را پیروان [[حسین بن منصور حلاج]] دانسته و می نویسد: «ایشان را منصوریه و [[حلاجیه]] می گویند. » <ref> [[حدیقة الشیعة]]، [[محقق اردبیلی]]، ص560</ref> [[لویی ماسینیون]] نیز ایشان را همان حلّاجیه برمی شمارد. <ref> [[دائرة المعارف الاسلامیة]]، ج15، ص186</ref>
  
<ref> [[منهاج البراعة]]، شرح [[نهج البلاغة]]، [[دنبلی خویی]]، ج13، ص140</ref>
+
<ref> [[منهاج البراعة]]، [[شرح نهج البلاغة]]، [[دنبلی خویی]]، ج13، ص140</ref>
  
 
== پانویس ==
 
== پانویس ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۳۰ ژوئیهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۳:۲۷

همان صوفیه.

ایشان می گویند خدا آدم را به صورت خود آفرید. [۱]

مرحوم محقق اردبیلی ایشان را پیروان حسین بن منصور حلاج دانسته و می نویسد: «ایشان را منصوریه و حلاجیه می گویند. » [۲] لویی ماسینیون نیز ایشان را همان حلّاجیه برمی شمارد. [۳]

[۴]

پانویس

  1. موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، عبدالمنعم حفنی، ص604 / فرهنگ فِرَق اسلامی، محمد جواد مشکور، ص413
  2. حدیقة الشیعة، محقق اردبیلی، ص560
  3. دائرة المعارف الاسلامیة، ج15، ص186
  4. منهاج البراعة، شرح نهج البلاغة، دنبلی خویی، ج13، ص140