بدعیه (از مشبّهه): تفاوت بین نسخهها
از دایره المعارف فرق اسلامی
Ma.zarifiyan (بحث | مشارکتها) جز («بدعیه (از مشبّهه)» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بیپایان) [انتقال=فقط مدیران] (بیپایان)) [آبشاری]) |
|||
(۲ نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده) | |||
سطر ۲: | سطر ۲: | ||
از [[مشبّهه]]. | از [[مشبّهه]]. | ||
− | [[احمد بن علی مقریزی]] در [[المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار]] به همین اجمال اکتفا کرده <ref> [[المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار]]، [[احمد بن علی مقریزی]]، ج2، ص349</ref> در حالی که مرحوم [[عباس اقبال]] در خاتمه [[خاندان نوبختی]] | + | [[احمد بن علی مقریزی]] در [[المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار]] به همین اجمال اکتفا کرده <ref> [[المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار]]، [[احمد بن علی مقریزی]]، ج2، ص349</ref> در حالی که مرحوم [[عباس اقبال]] در خاتمه [[خاندان نوبختی]] بدعیه را از [[شیعه]] و معتقد به تشبیه معرفی کرده است. وی در عین حال مدرک خود را، منحصراً المواعظ و الاعتبار برشمرده است. <ref> [[خاندان نوبختی]]، [[عباس اقبال]]، ص251</ref> |
− | [[دائرة المعارف تشیع]] به نقل از | + | [[دائرة المعارف تشیع]] به نقل از مقریزی مطلبی را به این فرقه نسبت داده و می نویسد: « بدعیه، اصحاب [[یحیی بن اصرم]] می گفتند نماز جز دو رکعت در صبح و دو رکعت در شب نباشد. » <ref> [[دائرة المعارف تشیع]]، ج12، ص275</ref> در حالی که چنین مطلبی مورد اشاره مقریزی نیست. |
رک: [[مستثنیه]]. | رک: [[مستثنیه]]. | ||
== پانویس == | == پانویس == |
نسخهٔ کنونی تا ۲۹ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۳:۳۴
از مشبّهه.
احمد بن علی مقریزی در المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار به همین اجمال اکتفا کرده [۱] در حالی که مرحوم عباس اقبال در خاتمه خاندان نوبختی بدعیه را از شیعه و معتقد به تشبیه معرفی کرده است. وی در عین حال مدرک خود را، منحصراً المواعظ و الاعتبار برشمرده است. [۲]
دائرة المعارف تشیع به نقل از مقریزی مطلبی را به این فرقه نسبت داده و می نویسد: « بدعیه، اصحاب یحیی بن اصرم می گفتند نماز جز دو رکعت در صبح و دو رکعت در شب نباشد. » [۳] در حالی که چنین مطلبی مورد اشاره مقریزی نیست.
رک: مستثنیه.
پانویس
- ↑ المواعظ و الاعتبار بذکر الخطط و الآثار، احمد بن علی مقریزی، ج2، ص349
- ↑ خاندان نوبختی، عباس اقبال، ص251
- ↑ دائرة المعارف تشیع، ج12، ص275