رعینیه: تفاوت بین نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲ ژوئن ۲۰۱۵، ساعت ۱۲:۳۴

پیروان اسماعیل بن عبدالله رعینی.

اسماعیل بن عبدالله که معاصر ابن حزم اندلسی، است در ابتدا از اتباع و پیروان ابن مره عدوی بوده است و سپس در حالی که در زهد و عبادت مقام بلندی را دارا شده بود، به ابراز عقاید مخصوصی می پردازد و همین امر باعث تبری پیروان ابن مره که مریه خوانده می شده اند، از وی می شود. وی معتقد بوده است: عرش، امور عالم را تدبیر می کند و خدا، اجلّ از آن است که به کاری موصوف شود. وی همچنین معتقد بوده است که مقام نبوّت را می توان با مجاهدت و ریاضت به دست آورد. اسماعیل بن عبدالله در نزد پیروانش، امام مفترض الطاعة بود و ایشان زکاة اموال خود را به او می دادند. بعضی از اتباع او معتقد بودند که او عالم به منطق الطیر است.

ابن اثیر در اللباب فی تهذیب الانساب؛ رُعَینی را به ضم راء، فتح عین و سکون یاء ضبط کرده است. ^[۱]

ابن حزم می نویسد: «من او را درک کردم ولی با وی ملاقات نداشتم». بنابر نقل ابن حزم وی از مسریه (به سین) بوده و به واسطه اقوال شنیع، سایر مسریه از او تبری جستند. ^[۲]

رعینیه که در اندلس پراکنده بوده اند، اعتقاد داشتند که حرام بر دنیا غلبه کرده و فرقی بین تجارت و صناعت و بین دزدی نیست، عالم فانی نمی شود و تا بی نهایت همچنین ادامه خواهد داشت. اسماعیل بن عبدالله به جواز متعه فتوی می داده ^[۳] و هم چنین بر این باور بوده که اجساد مبعوث نمی شوند و فقط ارواح برانگیخته می گردند. وی همچنان معتقد بوده است که در وقت مرگ انسان مورد محاسبه واقع شده و روح او یا به بهشت و یا به جهنم می رود.

شایان ذکر است که این عقیده که عرش تدبیر امور عالم را برعهده دارد، به ابن مره نیز نسبت داده شده است.

رک: مریه.

پانویس

1. ↑ اللباب فی تهذیب الانساب، ابن اثیر، ج2، ص31
2. ↑ الفصل فی الملل و الاهواء و النحل، ابن حزم، ج3، ص136
3. ↑ الفصل فی الملل و الاهواء و النحل، ابن حزم، ج3، ص136 / لسان المیزان، ابن حجر عسقلانی، ج1، ص643