نجاریه (از غلاة شیعه پیروان ابوالقاسم نجار): تفاوت بین نسخه‌ها
از دایره المعارف فرق اسلامی
جز («نجاريه (از غلاة شيعه پيروان ابوالقاسم نجار)» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری]) |
|||
| (۲ نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | از | + | از غلاة شيعه. <ref> [[فرهنگ فِرَق اسلامي]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص438 / [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامية]]، [[عبدالمنعم حفني]]، ص647</ref> |
| − | [[ابن حزم]] مي نويسد: | + | [[ابن حزم]] مي نويسد: «[[ابوالقاسم نجار]] در [[یمن]] به اسم منصور قيام کرد و فرقه اي قائل به الوهيت وي شدند.» <ref> [[الفصل في الملل و الاهواء و النحل]]، [[ابن حزم]]، ج3، ص121</ref> وي نام نجاريه را بر ايشان نگذاشته است. |
| − | [[حافظ رجب برسي]] در [[مشارق انوار اليقين في اسرار المؤمنين]] ايشان را اصحاب حسن نجار معرفي کرده و مي نويسد: «وي در | + | [[حافظ رجب برسي]] در [[مشارق انوار اليقين في اسرار المؤمنين]] ايشان را اصحاب [[حسن نجار]] معرفي کرده و مي نويسد: «وي در يمن در سال 292 هجري قمري ظاهر شده و ادعاي بابيت نمود. پس از اين که مردم او را اجابت نمودند، ادّعاي ربوبيت کرد... يکي از پيروان وي به نام خيّاط مردم را به حجِّ منزل نجار برد و مردم به دور منزل او طواف نموده و سرهاي خويش را تراشيدند. نجّار و خيّاط مردان و زنان را به آميزش با يکديگر کشاندند و وقتي زني از پدرش و يا برادرش فرزندي به دنيا مي آورد، آن فرزند را صفوه مي ناميدند.» <ref> [[مشارق انوار اليقين في اسرار المؤمنين]]، [[حافظ رجب برسي]]، ص213</ref> |
==پانویس== | ==پانویس== | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۵ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۰۲:۵۸
از غلاة شيعه. [۱]
ابن حزم مي نويسد: «ابوالقاسم نجار در یمن به اسم منصور قيام کرد و فرقه اي قائل به الوهيت وي شدند.» [۲] وي نام نجاريه را بر ايشان نگذاشته است.
حافظ رجب برسي در مشارق انوار اليقين في اسرار المؤمنين ايشان را اصحاب حسن نجار معرفي کرده و مي نويسد: «وي در يمن در سال 292 هجري قمري ظاهر شده و ادعاي بابيت نمود. پس از اين که مردم او را اجابت نمودند، ادّعاي ربوبيت کرد... يکي از پيروان وي به نام خيّاط مردم را به حجِّ منزل نجار برد و مردم به دور منزل او طواف نموده و سرهاي خويش را تراشيدند. نجّار و خيّاط مردان و زنان را به آميزش با يکديگر کشاندند و وقتي زني از پدرش و يا برادرش فرزندي به دنيا مي آورد، آن فرزند را صفوه مي ناميدند.» [۳]
