کیالیه (پیروان احمد بن کیال): تفاوت بین نسخه‌ها
| (۷ نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
| − | ایشـان پیـروان [[احمـد بـن کیال]] (یا: احمـد بـن زکریـای کیـال) می بـاشنـد. <ref> [[البدء و التاریخ]]، [[مطهر مقدسی]]، ج 5، ص124 / [[خاندان نوبختی]]، [[عباس اقبال]]، ص262 / [[نفائس الفنون فی عرایس العیون]]، [[شمس الدین محمد آملی]]، ج2، ص279</ref> | + | ایشـان پیـروان [[احمـد بـن کیال]] (یا: [[احمـد بـن زکریـای کیـال]]) می بـاشنـد. <ref> [[البدء و التاریخ]]، [[مطهر مقدسی]]، ج 5، ص124 / [[خاندان نوبختی]]، [[عباس اقبال]]، ص262 / [[نفائس الفنون فی عرایس العیون]]، [[شمس الدین محمد آملی]]، ج2، ص279</ref> |
| − | وی که اصالتاً متعلق به روستایی به نام [[بیهق|بهق]] بوده، معاصر [[محمد بن محمد جیهانی]] ـ که در [[بخارا]] وزارت داشته ـ می باشد. ظهور کیال در سال 295 هجری قمری بوده است. وزیر بخارایی، او را در ترویج مذهب خود که در روستاهای [[مرو]] ظاهر شده و گروهی به آن پیوسته بودند، کمک می کرد. ابن کیال پس از مرگ خود، یک نفر قصّاب را ولی عهد خود نمود. پس از مرگ جیهانی، این طریق مندرس می شود | + | وی که اصالتاً متعلق به روستایی به نام [[بیهق|بهق]] ([[آیت الله سید مهدی روحانی]] نام روستای ابن کیال را به نقل از [[بیان الادیان]]، بهق ضبط کرده درحالی که در چاپ جدید این کتاب با اشاره به نسخه بدل بهق، این نام به صورت [[بیهق]] ضبط شده است. <ref> [[بیان الادیان]]، [[ابوالقاسم بلخی]]، ص131</ref>) بوده، معاصر [[محمد بن محمد جیهانی]] ـ که در [[بخارا]] وزارت داشته ـ می باشد. ظهور کیال در سال 295 هجری قمری بوده است. وزیر بخارایی، او را در ترویج مذهب خود که در روستاهای [[مرو]] ظاهر شده و گروهی به آن پیوسته بودند، کمک می کرد. ابن کیال پس از مرگ خود، یک نفر قصّاب را ولی عهد خود نمود. پس از مرگ جیهانی، این طریق مندرس می شود. <ref> [[بیان الادیان]]، [[ابوالقاسم بلخی]]، ص131</ref> |
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| + | [[محمد شهرستانی]] می نویسد: «ابن کیال از دعاة یکی از ائمه اهل بیت علیهم السلام پس از [[امام جعفر بن محمد صادق]] (علیهماالسلام) بود، و گمان می کنم آن امام از ائمه مستورین [[اسماعیلیه (اسماعیلیه)|اسماعیلیه]] باشد. ضمن آن که احتمال دارد ابن کیال کلماتی را از او شنیده و آن را با رأی سست و فکر بیکاره خود درآمیخته و در هر باب علمی، حرفی بی رویه و بی قاعده از او سرزده باشد. وی بعضاً با حسن [معلوم نیست که این حسن کیست و شاید یکی از ائمه مستورین باشد] معاندت ورزیده است ولی آن ها پس از آن که به کلام او واقف شدند، پیروان خود را از او بازداشتند و پس از این که کیال این مطلب را فهمید، خود، اولاً مدعی امامت گردید و سپس مدعی شد که قائم است [به آن معنایی که در تعلیمات اسماعیلیه موجود است. ]». <ref> [[الملل و النحل]]، [[محمد شهرستانی]]، ج1، ص160</ref> شهرستانی مقداری از کلمات و بافندگی های او را به عنوان اصول کلامش نقل می کند که همان تأویلات [[باطنیه (لقب اسماعیلیه و قرامطه)|باطنیه]] است و به قول شهرستانی در همین تأویلات هم بر طبق اصول و قواعد مشی نکرده است. <ref> [[الملل و النحل]]، [[محمد شهرستانی]]، ج1، ص160</ref> | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ مهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۲۳:۴۰
ایشـان پیـروان احمـد بـن کیال (یا: احمـد بـن زکریـای کیـال) می بـاشنـد. [۱]
وی که اصالتاً متعلق به روستایی به نام بهق (آیت الله سید مهدی روحانی نام روستای ابن کیال را به نقل از بیان الادیان، بهق ضبط کرده درحالی که در چاپ جدید این کتاب با اشاره به نسخه بدل بهق، این نام به صورت بیهق ضبط شده است. [۲]) بوده، معاصر محمد بن محمد جیهانی ـ که در بخارا وزارت داشته ـ می باشد. ظهور کیال در سال 295 هجری قمری بوده است. وزیر بخارایی، او را در ترویج مذهب خود که در روستاهای مرو ظاهر شده و گروهی به آن پیوسته بودند، کمک می کرد. ابن کیال پس از مرگ خود، یک نفر قصّاب را ولی عهد خود نمود. پس از مرگ جیهانی، این طریق مندرس می شود. [۳]
محمد شهرستانی می نویسد: «ابن کیال از دعاة یکی از ائمه اهل بیت علیهم السلام پس از امام جعفر بن محمد صادق (علیهماالسلام) بود، و گمان می کنم آن امام از ائمه مستورین اسماعیلیه باشد. ضمن آن که احتمال دارد ابن کیال کلماتی را از او شنیده و آن را با رأی سست و فکر بیکاره خود درآمیخته و در هر باب علمی، حرفی بی رویه و بی قاعده از او سرزده باشد. وی بعضاً با حسن [معلوم نیست که این حسن کیست و شاید یکی از ائمه مستورین باشد] معاندت ورزیده است ولی آن ها پس از آن که به کلام او واقف شدند، پیروان خود را از او بازداشتند و پس از این که کیال این مطلب را فهمید، خود، اولاً مدعی امامت گردید و سپس مدعی شد که قائم است [به آن معنایی که در تعلیمات اسماعیلیه موجود است. ]». [۴] شهرستانی مقداری از کلمات و بافندگی های او را به عنوان اصول کلامش نقل می کند که همان تأویلات باطنیه است و به قول شهرستانی در همین تأویلات هم بر طبق اصول و قواعد مشی نکرده است. [۵]
پانویس
- ↑ البدء و التاریخ، مطهر مقدسی، ج 5، ص124 / خاندان نوبختی، عباس اقبال، ص262 / نفائس الفنون فی عرایس العیون، شمس الدین محمد آملی، ج2، ص279
- ↑ بیان الادیان، ابوالقاسم بلخی، ص131
- ↑ بیان الادیان، ابوالقاسم بلخی، ص131
- ↑ الملل و النحل، محمد شهرستانی، ج1، ص160
- ↑ الملل و النحل، محمد شهرستانی، ج1، ص160
