عقلیه: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
 
(یک نسخهٔ میانی توسط کاربر مشابهی که نشان داده نشده)
سطر ۱: سطر ۱:
 
از [[شیعه امامیه]].  
 
از [[شیعه امامیه]].  
  
[[محمد جواد مشکور]] می نویسد: «[[عقلیه]] فرقه کلامی از [[شیعه امامیه]] بودند که می گفتند نظر و قیاس به علم و معرفت خدای تعالی پیوندند و هرگاه که پیامبران آیند، حجت در پذیرش ایشان عقل است اما پیش از آمدن پیامبران برای عقل دلالتی نیست زیرا سنت آشکاری نبوده است و دراین باره به قول خدای تعالی استناد کردند که فرمود: [ما کنا معذبین حتی نبعث رسولا] <ref>سوره اسراء، آیه15</ref>» <ref> [[فرهنگ فِرَق اسلامی]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص334</ref>
+
[[محمد جواد مشکور]] می نویسد: «عقلیه فرقه کلامی از شیعه امامیه بودند که می گفتند نظر و قیاس به علم و معرفت خدای تعالی پیوندند و هرگاه که پیامبران آیند، حجت در پذیرش ایشان عقل است اما پیش از آمدن پیامبران برای عقل دلالتی نیست زیرا سنت آشکاری نبوده است و دراین باره به قول خدای تعالی استناد کردند که فرمود: [ما کنا معذبین حتی نبعث رسولا] <ref>سوره اسراء، آیه15</ref>» <ref> [[فرهنگ فِرَق اسلامی]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص334</ref>
  
[[محمد جواد مشکور]] مطلب خویش را به [[ابوالحسن اشعری]] در [[مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین]] نسبت می دهد درحالی که در این کتاب از فرقه ای با عنوان [[عقلیه]] یاد نشده است.  
+
مشکور مطلب خویش را به [[ابوالحسن اشعری]] در [[مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین]] نسبت می دهد درحالی که در این کتاب از فرقه ای با عنوان عقلیه یاد نشده است.  
  
 
== پانویس ==
 
== پانویس ==

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۰ فوریهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۰۷:۰۲

از شیعه امامیه.

محمد جواد مشکور می نویسد: «عقلیه فرقه کلامی از شیعه امامیه بودند که می گفتند نظر و قیاس به علم و معرفت خدای تعالی پیوندند و هرگاه که پیامبران آیند، حجت در پذیرش ایشان عقل است اما پیش از آمدن پیامبران برای عقل دلالتی نیست زیرا سنت آشکاری نبوده است و دراین باره به قول خدای تعالی استناد کردند که فرمود: [ما کنا معذبین حتی نبعث رسولا] [۱]» [۲]

مشکور مطلب خویش را به ابوالحسن اشعری در مقالات الاسلامیین و اختلاف المصلین نسبت می دهد درحالی که در این کتاب از فرقه ای با عنوان عقلیه یاد نشده است.

پانویس

  1. سوره اسراء، آیه15
  2. فرهنگ فِرَق اسلامی، محمد جواد مشکور، ص334