خَنفریه: تفاوت بین نسخه‌ها

از دایره المعارف فرق اسلامی
پرش به: ناوبری، جستجو
سطر ۱: سطر ۱:
  
از [[اسماعیلیه]].  
+
از [[اسماعیلیه (اسماعیلیه)|اسماعیلیه]].  
  
 
ایشان پیروان [[علی بن فضل خنفری]] می باشند.  
 
ایشان پیروان [[علی بن فضل خنفری]] می باشند.  
  
[[نشوان حمیری]] در [[الحور العین]] به نام علی بن فضل خنفری اشاره کرده ولی نامی از فرقه [[خنفریه]] به میان نمی آورد. <ref> [[الحور العین]]، [[نشوان حمیری]]، ص198</ref> [[دائرة المعارف تشیع]] پراکندگی آن ها را در [[یمن]] ضبط کرده است. <ref> [[دائرة المعارف تشیع]]، ج12، ص277</ref> این دائرةالمعارف می نویسد: «گویند علی بن فضل همه محرمات را حلال و مساجد را خراب و دعوی نبوت نمود» <ref>همان، ج21، ص772</ref> <ref> [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص352 / [[فرهنگ فِرَق اسلامی]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص185</ref>
+
[[نشوان حمیری]] در [[الحور العین]] به نام علی بن فضل خنفری اشاره کرده ولی نامی از فرقه خنفریه به میان نمی آورد. <ref> [[الحور العین]]، [[نشوان حمیری]]، ص198</ref> [[دائرة المعارف تشیع]] پراکندگی آن ها را در [[یمن]] ضبط کرده است. <ref> [[دائرة المعارف تشیع]]، ج12، ص277</ref> این دائرةالمعارف می نویسد: «گویند علی بن فضل همه محرمات را حلال و مساجد را خراب و دعوی نبوت نمود» <ref>همان، ج21، ص772</ref> <ref> [[موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة]]، [[عبدالمنعم حفنی]]، ص352 / [[فرهنگ فِرَق اسلامی]]، [[محمد جواد مشکور]]، ص185</ref>
  
 
== پانویس ==
 
== پانویس ==

نسخهٔ ‏۱۹ ژانویهٔ ۲۰۱۹، ساعت ۱۰:۴۲

از اسماعیلیه.

ایشان پیروان علی بن فضل خنفری می باشند.

نشوان حمیری در الحور العین به نام علی بن فضل خنفری اشاره کرده ولی نامی از فرقه خنفریه به میان نمی آورد. [۱] دائرة المعارف تشیع پراکندگی آن ها را در یمن ضبط کرده است. [۲] این دائرةالمعارف می نویسد: «گویند علی بن فضل همه محرمات را حلال و مساجد را خراب و دعوی نبوت نمود» [۳] [۴]

پانویس

  1. پرش به بالا الحور العین، نشوان حمیری، ص198
  2. پرش به بالا دائرة المعارف تشیع، ج12، ص277
  3. پرش به بالا همان، ج21، ص772
  4. پرش به بالا موسوعة الفرق و الجماعات و المذاهب و الاحزاب و الحرکات الاسلامیة، عبدالمنعم حفنی، ص352 / فرهنگ فِرَق اسلامی، محمد جواد مشکور، ص185