حیانیه: تفاوت بین نسخه‌ها
از دایره المعارف فرق اسلامی
جز («حیانیه» را محافظت کرد ([ویرایش=فقط مدیران] (بی‌پایان) [انتقال=فقط مدیران] (بی‌پایان)) [آبشاری]) |
|||
| سطر ۲: | سطر ۲: | ||
از [[کیسانیه]]. | از [[کیسانیه]]. | ||
| − | ایشان پیروان حیان سراج بوده و می گویند پس از [[امام علی علیه السلام]] پسرش محمد بن آل حنفیه امام است و حسنین علیهماالسلام امام نیستند. <ref> | + | ایشان پیروان حیان سراج بوده و می گویند پس از [[امام علی علیه السلام]] پسرش محمد بن آل حنفیه امام است و حسنین علیهماالسلام امام نیستند. <ref> [[محمد بن حنفیه (کتاب)|محمد بن حنفیه]]، خطیب علی هاشمی، ص76 به نقل از مقالات ابی عیسی ورّاق / [[مقباس الهدایة فی علم الدرایة]]، [[عبدالله مامقانی]]، ص83</ref> |
[[عبدالله مامقانی]] به آرای این فرقه اشاره می کند و آن ها را دومین فرقه از فرق [[کیسانیه]] به شمار آورده ولی از نام [[حیانیه]] و حیان سراج سخنی به میان نیاورده است. <ref> [[مقباس الهدایة فی علم الدرایة]]، [[عبدالله مامقانی]]، ص83</ref> | [[عبدالله مامقانی]] به آرای این فرقه اشاره می کند و آن ها را دومین فرقه از فرق [[کیسانیه]] به شمار آورده ولی از نام [[حیانیه]] و حیان سراج سخنی به میان نیاورده است. <ref> [[مقباس الهدایة فی علم الدرایة]]، [[عبدالله مامقانی]]، ص83</ref> | ||
نسخهٔ ۱۳ ژوئن ۲۰۱۵، ساعت ۰۰:۰۹
از کیسانیه.
ایشان پیروان حیان سراج بوده و می گویند پس از امام علی علیه السلام پسرش محمد بن آل حنفیه امام است و حسنین علیهماالسلام امام نیستند. [۱]
عبدالله مامقانی به آرای این فرقه اشاره می کند و آن ها را دومین فرقه از فرق کیسانیه به شمار آورده ولی از نام حیانیه و حیان سراج سخنی به میان نیاورده است. [۲]
محمد جواد مشکور به نقل از تاریخ افغانستان بعد از اسلام صفحه 174، حیان سراج را همان کسی معرفی می کند که پس از ابومسلم خراسانی قیام کرده و معروف به حیان خراسانی گشت و از بزرگترین دشمنان عرب در خراسان به شمار می آمد. وی خراسان را بر قتیبة بن مسلم باهلی، سردار خونریز عرب شورانده و سرانجام به دست سعید بن خذنیه فرمانروای عرب در خراسان به وسیله زهر مسموم گردید. [۳]
پانویس
- ↑ محمد بن حنفیه، خطیب علی هاشمی، ص76 به نقل از مقالات ابی عیسی ورّاق / مقباس الهدایة فی علم الدرایة، عبدالله مامقانی، ص83
- ↑ مقباس الهدایة فی علم الدرایة، عبدالله مامقانی، ص83
- ↑ فرهنگ فِرَق اسلامی، محمد جواد مشکور، ص172
