احمد احسائی

شیخ احمد بن زین الدین بن ابراهیم بن صقر بن ابراهیم بن داغر احسایی، فقیه و حکیم نامدار امامی است. وی در سال 1166 هجری قمری در روستای مُطَیوف واقع در منطقه احساء در شرق عربستان به دنیا آمد. سابقه تشیع در خاندان او به داغر برمی گردد که مذهب تسنن را رها کرده و به تشیع روی آورد. شیخ احمد در سال 1186 هجری قمری عازم کربلا گردید و در درس آقا باقر بهبهانی (م: 1205هـ. ق)، سید علی طباطبائی، سید مهدی بحرالعلوم و شیخ جعفر کاشف الغطاء حاضر شد. وی پس از مدتی در بصره ساکن گردید. بروز عباراتی معماگونه از وی، خشم علمای متشرعه بصره را برانگیخت. شیخ احمد که علاوه بر فقه و اصول و کلام، در طب، نجوم، فلسفه و علم اعداد نیز دارای مطالعاتی بود، پس از مدتی برای زیارت مشهد مقدس به خراسان آمده و از آن جا به یزد می رود. در یزد، مردم از وی درخواست اقامت می کنند و وی این درخواست را اجابت می کند. پس از آن، شهرت بسیاری کسب می کند، تا جایی که فتحعلی شاه قاجار وی را به تهران دعوت می نماید. پس از آن وی هم چنین مدتی در کرمانشاه مقیم می شود و سپس به قزوین رفته و ادعای کشف و کراماتی می نماید. و همین جاست که پس از مناظره ای با شهید ثالث، توسط شهید ثالث تکفیر می شود. این امر به نزاع گسترده ای در قزوین می انجامد و در شهرهای ایران، گروهی به پیروی از شیخ احمد، شیخی و گروهی متشرعه نامیده می شوند. شیخ احمد از ایران به قصد حج خارج شده و در سال 1241 هجری قمری در نزدیکی مدینه وفات یافته و در قبرستان بقیع مدفون می گردد. از وی کتاب های زیادی به جای مانده است.