شِکفتیه

نام صوفیه در قرن های سوم و چهارم هجری قمری.

این نام به این علت بر آنان اطلاق شده که در آن زمان، ایشان در شِکفت (شکاف کوه و غار) سکونت می کردند.

محمد بن ابراهیم کلاباذی (م: 380هـ. ق) در کتاب التعرّف لمذهب اهل التصوف، که از قدیمی ترین مأخذ صوفیه به حساب می آید؛ می نویسد: «چون صوفیه از وطن هایشان خارج می شوند به آن ها غرباء می گویند و به واسطه سفرهای بسیاری که دارند آن ها را سیاحین می نامند، و چون در هنگام ضرورت به غارها و کهف ها پناه می برند، آن ها را اهل دیار و شکفتیه می خوانند و اهل شام ایشان را جوعیه نام نهاده اند چرا که آن ها به اندازه ضرورت غذا می خورند... و چون خالی از املاک هستند، فقراء نامیده می شوند.