عمر بن عبدالعزیز
هشتمین خلیفه اموی، فرزند عبدالعزیز بن مروان و جانشین سلیمان بن عبدالملک بوده است. ازطرف مادر نسبتش به عمر بن خطاب مي‌رسد. عمر بن عبدالعزیز تا وفات پدرش (85ق) در مدینه بود و سپس خلیفه عبدالملک بن مروان او را به دمشق فراخواند و دختر خود فاطمه را به همسری او درآورد. در 87 هجری قمری، ولید او را به حکومت حجاز منصوب کرد و وی در آنجا به خدمت خلق پرداخت. و چون عراقی‌هایی را که از جور حجّاج به مدینه مي‌گریختند پناه مي‌داد، خلیفه به اصرار حجّاج او را از آنجا فراخواند. پس از وفات سلیمان بن عبدالملک به خلافت نشست و در دوران کوتاه خلافت خود، کشورگشایی را ترک کرده و همّ خود را صرف اصلاحات داخلی کرد. سبّ علی بن ابی طالب علیه السلام را که از عهد معاویة بن ابی سفیان در منابر مرسوم شده بود، ممنوع کرد و برای دلجویی از اولاد فاطمه زهرا علیهاالسلام، فدک را به اولاد آن حضرت واگذاشت. عمر پس از دو سال و پنج ماه خلافت بر اثر یک بیماری بیست روزه درگذشت و در دیر سمعان مدفون شد. و گویند مروانی‌ها او را مسموم کردند. [۱]
پانويس
- ↑ دائرة المعارف فارسی، غلامحسین مصاحب، ج2، ص1772
