حسام الدین چلبی
حسام الدین حسن بن محمد بن حسن اُرموی معروف به حسام الدین چلبی، مرید و شاگرد و رفیق و خلیفه معروف مولانا جلال الدین رومی، و از مشاهیر رؤسای جوانمردان و صوفیه قرن هفتم هجری قمری در آسیای صغیر است. وی در سال 622 هجری قمری به دنیا آمده و بعد از وفات پدر با تمام یاران و جوانمردان خویش در قونیه به حلقه مریدان جلال الدین رومی پیوست. و به سبب اخلاص و ایثاری که در خدمت مولانا نشان داد، مورد توجه و تربیت خاص وی واقع گشت و چنان مورد توجه مولانا شد که بی حضور او تقریباً در هیچ مجلس لب به سخن نمی گشود و مثنوی را نیز مولانا به استدعا و ترغیب این مرید صادق به نظم آورد، و از طرز ذکر نام او در مقدمه دفترهای مثنوی درجه اهمیت او در نظر مولوی پیداست. حسام الدین چلبی در زمان حیات مولانا ملازم صحبت او و خلیفه او بود، به علاوه در یک خانقاه دیگر از خانقاه های قونیه نیز در همان حال سمت شیخی داشت، چنانکه بعد از وفات مولانا به مدت یازده سال، خلیفه او و مرشد روحانی خانقاه مولویه نیز بود، و این مقام بعد از وی به سلطان ولد، پسر مولانا جلال الدین رسید. چلبی در سال 683 هجری قمری وفات یافت. [۱]
پانويس
- ↑ دائرة المعارف فارسی، غلامحسین مصاحب، ج1، ص848
