مغبّره

شریف یحیی الامین بدون ذکر هیچ مأخذ مشخصی می نویسد: «گروهی بودند که همواره ذکر خدا را بر لب داشته تهلیل گفته و فرازهایی از قرآن و ادعیه را تکرار می کردند و این ها همه توأم با دعا و تضرع بود. . . گویا هنگامی که اشعار طرب انگیز را در مسیر ذکر خدا با لحن و آواز می خوانند، به طرب آمده و می رقصیدند و همهمه می کردند و از همین رو به مغبّره مشهور گشتند. »

شایان ذکر است که غَبَّرَ به معنای «کلمه تهلیل یعنی لا اله الا الله را زیاد تکرار کرد» آمده است.