خراسانیان

پشمینه پوشان می نویسد: « خراسانیان نام عمومی عارفانی است که بر خلاف عراقیان خلوت و ذکر و خانقاه و خرقه و عزلت و ریاضت را که از لوازم اغلب صوفیه عراق بود، از مصادیق ریا می شمرند. آن ها وصول به حق را با عشق و شور و جذبه ممکن می دانستند و معتقد بودند: عشق و جذبه همه عینیت های هستی را از پیش روی بر می دارد و هستی مطلق و ذات الهی را متجلی می دارد و عارف از طریق ادراک، ذات حق را در می یابد. این طریق طریقه عشاق و شُطار است. بسیاری از طریقت ها از جمله ملامتیه، قلندریه، اهل فتوت، کبرویه، همدانیه، خواجگان و مولویه به خراسان یان نزدیک اند. »